Ένα πρώτο σχόλιο της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας»

Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή εθνικής ισορροπίας; Μάλλον το δεύτερο.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν θέλω να ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που γκρινιάζουν διαρκώς και τα βλέπουν όλα στραβά πάντα.

Για αυτό θα αρχίσω από τα θετικά της νέας κυβέρνησης.

Καταρχήν απαλλαχτήκαμε επιτέλους από τον Γιωργάκη. Δυστυχώς  ο Γιώργος  Παπανδρέου αποδείχτηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Η προσπάθεια τήρησης δύσκολων εσωκομματικών ισορροπιών, σε συνδυασμό με προσωπικές φιλοδοξίες και με μία ασαφή και τουλάχιστον ανορθόδοξη σχέση με την οικογένειά του, τον οδήγησαν σε πολύ επικίνδυνες επιλογές για την Ελλάδα.

Επίσης έφυγαν από την κυβέρνηση πολιτικοί του ύφους και ήθους των Καστανίδη και Μπεγλίτη, οι οποίοι εκφράζουν ένα παλαιού τύπου πολιτικάντικο λόγο συνοδευόμενο από ανστοιχες ﷽﷽και των προσδοκιτίστοιχες πράξεις.

Επιπλέον είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υπό την πρωθυπουργία ενός, αν μη τι άλλο, σοβαρού ανθρώπου.

Ο τελευταίος είναι ένα ακόμα θετικό στοιχείο αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης. Μπορεί να έχει κανείς τις επιφυλάξεις του επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν κατεξοχήν άνθρωπο του τραπεζικού συστήματος με κάποια προϊστορία στο λογιστικό μαγείρεμα της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ και γενικότερα επειδή είναι πιθανότερο να κάνει επιλογές που θα εξυπηρετούν τα τραπεζικά συμφέροντα έναντι αυτών του λαού, όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις γνωστές θετικές πλευρές του. Ξέρει να μιλήσει χωρίς σκονάκι, δεν μακρηγορεί λέγοντας ανούσιες βλακείες, έχει γνώσεις, σοβαρότητα και ισχυρές γνωριμίες ενώ παράλληλα δεν έχει ανάγκη την ψήφο των πελατών.

Ακόμα, με εξαίρεση τον Αβραμόπουλο, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες της ΝΔ είναι σοβαροί, όπως ο Δήμας που έχει αποδείξει τις ικανότητες και το επίπεδό του, ενώ και οι καθηγητές κουβαλούν αξιοπρεπή βιογραφικά.

Κλείνοντας με τα θετικά, έχω να αναφέρω την συμμετοχή του Γιαννίτση και του Σταυρόπουλου που φαίνεται να είναι προσωπικές επιλογές του Παπαδήμου και δείχνουν το στίγμα ότι αν ήταν στο χέρι του η κυβέρνηση που θα επέλεγε θα ήταν πολύ διαφορετική.

Όμως θα πω και στραβά, κυρίως για να εκτονωθώ και να δικαιολογήσω και τον τίτλο του μπλογκ.

Τα νεύρα μου, λοιπόν, με πιάνουν όταν βλέπω πανταχού παρούσα την Φώφη Γεννηματά! Τόσο μεγάλο πολιτικό μέγεθος έχει πια; Συμμετέχει πάντα σε όλες τις κυβερνήσεις, λες και από όπου περνάει αφήνει το πολιτικό στίγμα της με το πλούσιο έργο της. Είπαμε να κουβαλάς όνομα, αλλά πρέπει να υπάρχει και κάτι ουσιαστικό...

Παρόμοια είναι τα συναισθήματα που μου δημιουργούν και κάποιες άλλες κυρίες της κυβέρνησης, όπως η Μαριλίζα και η Χριστοφιλοπούλου. Που τις βρήκαν αυτές; Τόσο ξύλινο και κενό λόγο δεν έχει ούτε ο Τόλκας και ο Κικίλιας (φαντάσου να βάζαν και αυτόν!)!

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχάσω τις συμπάθειές μου. Βενιζέλος, Πάγκαλος, Ρέππας. Ότι χειρότερο κυκλοφορεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Άσχετα αν το παίζουν εκσυγχρονιστές (πάει και αυτή η λέξη, ξεφτιλίστηκε) κάποιοι από αυτούς, στην ουσία ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους πολιτικό όφελος, ανεξάρτητα από κόστος. Στην λέξη αριβίστας στο λεξικό έχει τις φωτογραφίες και των τριών.

Να μην ξεχάσω να αναφερθώ στην αποχώρηση από την κυβέρνηση των Μόσιαλου και Λαμπρινήδη, που δείχνει αδικαιολόγητη, ειδικά αν συγκριθεί με την παραμονή άλλων στελεχών.

Για τον Αβραμόπουλο ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Μηδέν έργο, μηδέν ουσία. Μόνο δημόσιες σχέσεις.

Ένα ακόμα αρνητικό στοιχείο της σημερινής κυβέρνησης είναι η μη συμμετοχή σε αυτήν στελεχών της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Η Ντόρα από την αρχή δήλωσε ανοιχτά την στήριξή της στην επερχόμενη κυβέρνηση, οπότε θα δικαιούνταν κάποιου είδους συμμετοχή, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν μας το γεγονός ότι και συμφωνεί απόλυτα με την κυβερνητική πολιτική και έχει ικανά και σοβαρά στελέχη. Αλλά φαντάζομαι ότι ο Σαμαράς δεν θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο (με γνώμονα πάντα το δημόσιο συμφέρον...).

Όσο για τις φήμες που είχαν κυκλοφορήσει σχετικά με τη δημιουργία ενός ολιγομελούς και ευέλικτου σχήματος, διαψεύστηκαν πανηγυρικά! Φαίνεται ότι απλώς προσέθεταν μία θέση αναπληρωτή υπουργού για να βολέψουν τα νέα πρόσωπα, αυξάνοντας τελικά τον αριθμό των κυβερνητικών στελεχών και φυσικά το αντίστοιχο κόστος. Φαίνεται ότι λεφτά υπάρχουν...

Και περνάμε τώρα στα καλά παιδιά του ΛΑΟΣ. Το άθλιο πολιτικό σύστημα έκανε τον Καρατζαφέρη και τον Βορίδη να μοιάζουν οι μόνες φωνές της λογικής, μαζί με την Ντόρα και τον Κουβέλη φυσικά, αλλά αυτοί δεν μετράνε γιατί ήταν αναμενόμενο ως ένα βαθμό.

Έδωσαν το δικαίωμα, μάλιστα, στον Καρατζαφέρη να διαμορφώνει και να επηρεάζει τις εξελίξεις, ενώ λίγο έλειψε να μας πει ότι θα γινόταν και πρωθυπουργός. Ο υστερικός Άδωνης, ο φασίστας Βορίδης και ο γραφικός Ροντούλης είναι στελέχη της κυβέρνησης. Τι να σχολιάσει κανείς; Ότι ευτυχώς που δεν προτιμήθηκαν ο Βαΐτσης και ο Αποστολάκης;

Αφήνω για το τέλος το πιο γελοίο και γραφικό στοιχείο της ιστορίας.

Η ορκωμοσία!!!

Σκηνές απείρου κάλους με πέντε τράγους με πετραχείλια και χρυσά άμφια να «ορκίζουν» πρωθυπουργό και υπουργούς. Ψαλμωδίες και λιβάνια μέσα στο προεδρικό μέγαρο. Εικόνες άλλης εποχής που επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο τρόπο το ότι ζούμε σε θεοκρατικό καθεστώς και μας κάνουν ρεζίλι διεθνώς (λες και δεν έφτανε το ρεζιλίκι των τελευταίων ημερών). Το κερασάκι στην τούρτα;

Ο αρχιεπίσκοπος υπογράφει το πρωτόκολλο μετά τον Πρόεδρο της δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό.

Ξεφτίλα να γίνονται αυτά εν έτη 2011.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά τα σχόλια, επιθυμώ σφόδρα να πετύχει αυτή κυβέρνηση, όσο και αν το βλέπω λίγο δύσκολο, γιατί πραγματικά το έχουμε ανάγκη όλοι και γιατί ενδεχόμενη επιτυχία θα αποτελέσει θετικό προηγούμενο για μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας, σε πιο ομαλές συνθήκες και με πιο υπεύθυνους αρχηγούς κομμάτων.

Να γίνει δημοψήφισμα για το αν θέλουμε δημοψήφισμα!

Να λοιπόν που ασχολείται ολόκληρος ο πλανήτης ξανά μαζί μας! Αρκούσε η ανακοίνωση του πρωθυπουργού της χώρας για δημοψήφισμα το οποίο θα καλούσε τον λαό να αποφασίσει για την δανειακή σύμβαση (;) ή κάτι σχετικό τέλος πάντων. Οι αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου ήταν άμεσες. Αρνητικές στην πλειοψηφία τους, εξαιρουμένων των φωνών που συμφωνούν πάντα με τις επιλογές της κυβέρνησης ή κάποιων άλλων φωνών που αρέσκονται στο να αποτελούν πνεύματα αντιλογίας και να προβοκάρουν συζητήσεις.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: γιατί τόσες αρνητικές φωνές, από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, σε μία απόφαση που εξυμνεί τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία;

Ακόμα και η αριστερά (ριζοσπαστική ή light), ακόμα και η δεξιά (φιλελεύθερη ή hardcore), ακόμα και εντός του ΠΑΣΟΚ, όλοι «λύσσαξαν» όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Παπανδρέου. Προφανώς οι θέσεις που λαμβάνουν οι πολιτικοί και τα κόμματα σχετίζονται με τα συμφέροντά τους και σίγουρα μία επίθεση στην κυβέρνηση, με αφορμή αυτή της την επιλογή, προσφέρεται και κάνει πιο ρεαλιστικό το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες, που είναι πάγιο για την αντιπολίτευση. Όμως η συγκεκριμένη επιλογή για δημοψήφισμα ξύπνησε και ένστικτα ακομμάτιστων προσωπικοτήτων από όλα τα κοινωνικά στρώματα και αποτυπώθηκε σε ένα βαθμό σε όλον τον κοινωνικό ιστό.

Αν προσπαθήσει κανείς να απαντήσει στο ερώτημα, θα πρέπει να οριοθετήσει πρώτα από όλα την γενικότερη άποψή του για τα δημοψηφίσματα, αν και θα ήταν σωστότερο να διαχωρίζαμε την θέση που μπορεί να έχει κάποιος για τα δημοψηφίσματα γενικά από αυτή που έχει για το συγκεκριμένο.

Η προσωπική μου θέση είναι ότι είμαι σαφώς υπέρ των δημοψηφισμάτων. Νομίζω ότι λίγοι είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν ότι τα δημοψηφίσματα είναι, μαζί με τις εκλογές φυσικά, ο μοναδικός τρόπος για άμεση δημοκρατία. Δεν είναι η στιγμή να συζητήσουμε για το αν η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα και υπό ποιες προϋποθέσεις, ούτε για το αν η αμεσότητα της δημοκρατίας την βοηθάει ή όχι. Το γεγονός είναι ότι με τα δημοψηφίσματα πλησιάζουμε περισσότερο στην δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας, όπου συμμετείχαν σε όλες τις αποφάσεις όλοι οι πολίτες (όσο λανθασμένες και αν ήταν αυτές μερικές φορές). Ανήκω, μάλιστα στην κατηγορία των ανθρώπων που κάθε φορά που κάποια κυβέρνηση επιχειρούσε να προσφύγει σε εκλογές για να πάρει νωπή λαϊκή εντολή και να περάσει κάποιο μέτρο, υποστήριζα ότι τις περισσότερες φορές θα αρκούσε ένα δημοψήφισμα, όπως για παράδειγμα για τη συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στη διάσωση της χώρας. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να είχε γίνει παρόμοια επιλογή το περασμένο φθινόπωρο αντί να υπονοούνται απειλές και εκβιαστικά διλλήματα ενόψει των δημοτικών εκλογών, τις οποίες με αντιδημοκρατικό και απαξιωτικό τρόπο  ο Παπανδρέου θεώρησε ως ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του. Βέβαια, θεωρώ αυτονόητο ότι τα δημοψηφίσματα αυτά θα πρέπει να γίνονται πάντα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις κυρίως σε ότι αφορά τα ερωτήματα και τη σαφήνειά τους αλλά και σε σχέση με την πληροφόρηση των πολιτών, ώστε να είναι σε θέση να αποφασίσουν.

Για το συγκεκριμένο, λοιπόν, δημοψήφισμα θα τοποθετηθώ σαφέστατα αρνητικά.  Οι λόγοι είναι απλοί και έχουν αναφερθεί από πολλούς. Καταρχήν είναι οφθαλμοφανές ότι η πρωτοβουλία αυτή εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Σε μια τόσο ρευστή και αβέβαιη πολιτική συγκυρία, χωρίς κανένα πολιτικό σχέδιο, που οι αποφάσεις αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη, όταν ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει την επόμενη ημέρα, όταν οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, όταν υπάρχει τέτοια λαϊκή αγανάκτηση και πολιτική πόλωση και όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος της χρεωκοπίας, τότε το δημοψήφισμα δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα προκαλεί νέα. Διχάζει τον λαό, πολώνει το κλίμα, ενισχύει την αβεβαιότητα, προκαλεί την αγανάκτηση των ευρωπαίων ηγετών, αναστατώνει την διεθνή κοινότητα και τορπιλίζει την αξιοπιστία της χώρας. Μπορούμε να κατηγορήσουμε για πολλά την Ευρώπη, όμως έγιναν μαραθώνιες διαπραγματεύσεις για να καταλήξουμε στην συμφωνία της 27^ης Οκτωβρίου και ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με αυτήν ή όχι, δεν είναι δυνατόν να την τορπιλίζει o Έλληνας πρωθυπουργός με αυτόν τον τρόπο, λίγες μέρες μετά. Ένας άλλος λόγος που διαφωνώ με το συγκεκριμένο δημοψήφισμα είναι και ότι δεν φαίνεται κάποιο ξεκάθαρο ερώτημα που θα μπορούσε να θέσει κανείς σε αυτήν την χρονική στιγμή. Ιστορικά στην Ελλάδα τα δημοψηφίσματα είχαν να κάνουν με το πολιτειακό, δηλαδή με θέματα τεράστιας σημασίας για τη ζωή και το μέλλον της χώρας. Έχουν περάσει ιστορικές στιγμές που θεωρούνται σταθμοί για την Ελλάδα, δεν προσέφυγαν ποτέ όμως οι ηγέτες στην λαϊκή ετυμηγορία για να αποφασίσουν. Δεν παραγνωρίζω την αξία της δανειακής σύμβασης για το μέλλον της χώρας, όμως ένα τέτοιο ερώτημα συμπεριλαμβάνει μεγάλο πλήθος τεχνικών λεπτομερειών που είναι αδύνατο να γνωρίζει και να μπορεί να διαχειριστεί ο μέσος πολίτης. Όσο για το αν θα μπορούσε να τεθεί ένα ερώτημα του τύπου αν θέλουμε το ευρώ ή γενικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, νομίζω ότι είναι τελείως ανούσιο, καθώς εκτιμώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα απαντούσε θετικά σε κάτι τέτοιο.

Το μόνο ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί σε δημοψήφισμα αυτήν την εποχή, αλλά κανένας πρωθυπουργός των τελευταίων ετών δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να το θέσει, είναι ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας. Υπήρχε μάλιστα στην διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη κατά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Από τότε το ακούμε συνεχώς από διάφορους «προοδευτικούς», αλλά ούτε καν οι βουλευτές δεν το θίγουν, με εξαίρεση την αριστερά. Ειδικά σήμερα με την κρίση που περνά η χώρα, ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι περισσότερο επιβεβλημένος από ποτέ. Βέβαια δεν θα τολμήσει να το κάνει αυτό ο Παπανδρέου, πολύ απλά γιατί δεν θα κερδίσει κάτι πολιτικά, μόνο θα χάσει.

Τέλος υπάρχει ένας ακόμα λόγος για να μην επιθυμώ το συγκεκριμένο δημοψήφισμα. Πολύ απλά το εισηγήθηκαν ή είναι υπέρ του οι Ρέππας, Καστανίδης, Μπεγλίτης (ναι αυτός που ξήλωσε όλη την ηγεσία του στρατεύματος δύο μέρες πριν την ψήφο εμπιστοσύνης), Παπουτσής και Βενιζέλος (αν και το αρνείται). Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Οι πολιτικοί του προηγούμενου αιώνα, του παρασκηνίου και των παραπολιτικών και μικροπολιτικών μεθοδεύσεων το θεωρούν ως λύση! Δεν είναι τυχαίο ότι ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που χαρακτηρίζει την απόφαση αυτού του δημοψηφίσματος, χαρακτηρίζει και την πολιτική τους πορεία.

Το μεγαλύτερο σφάλμα του Παπανδρέου είναι ότι όχι μόνο δεν τους διώχνει από το κόμμα του αλλά τους δίνει και υπουργικές θέσεις και ακούει και τις προτροπές τους.