Τα ποσοστά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ δεν τους αξίζουν!

Ακριβώς όπως συνέβαινε και παλιότερα με ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, που τα εκλογικά τους νούμερα δεν τους άξιζαν ούτε κατά διάνοια, έτσι συμβαίνει και σήμερα! Πόσοι πιστεύουν ότι το 1990 η πραγματική απήχηση της ΝΔ ήταν 47%;

Απλώς ο ψηφοφόρος κάθε φορά υπέκυπτε σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «να μην έρθουν οι κομουνιστές», «να μην κυβερνήσει η δεξιά», «να φύγει ο κλέφτης ο Ανδρέας», «να φύγουν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ», «να φύγει ο μπούλης» κτλ.

Κάθε φορά όλοι έβριζαν και κατηγορούσαν τις πολιτικές και τους μηχανισμούς εξουσίας των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά στο τέλος τα ψήφιζαν δικαιολογώντας αυτήν τους την επιλογή με βάση κάποιο από τα παραπάνω διλήμματα.

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου αυτό φάνηκε να αλλάζει. Οι αδιέξοδες, άδικες και αναποτελεσματικές επιλογές των δύο αυτών κομμάτων μεταπολιτευτικά, είχαν ως αποτέλεσμα να μην φοβάται πλέον ο κόσμος τις κυβερνήσεις συνεργασίας και να δίνει ευκαιρίες σε νέα ή παλαιότερα μικρά κόμματα, αποδυναμώνοντας αισθητά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Το αδιέξοδο κομματικό πολιτικό σύστημα και να ανούσια εκβιαστικά διλήμματα

Τα (ψευτο)διλήμματα που τίθενται σε αυτές τις εκλογές είναι:

• Μνημόνιο – αντιμνημόνιο
• Ευρώ – δραχμή
• Ευρωπαϊκή Ένωση – απομόνωση
• Μεταρρυθμίσεις – αδράνεια
• Αυτοδυναμία – συνεργασίες
• Να σωθεί η χώρα – να καταστραφεί
• Κέντρο – άκρα

Τα παραπάνω διλήμματα έχουν συνήθως εκβιαστικό χαρακτήρα και τρομοκρατούν τον κόσμο. Το κομματικό κατεστημένο, αγνοώντας παραδειγματικά την ανεπάρκεια και τις ευθύνες του, προσπαθεί να κάνει τον λαό να ταυτίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με τις «λογικές» επιλογές σε κάθε ένα από αυτά.

Η δεύτερη επιλογή μένει για τα λεγόμενα άκρα του πολιτικού φάσματος και εκεί είναι που αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι του άκρατου λαϊκισμού.

Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ που έχει σαφή θέση για έξοδο της χώρας από Ε.Ε. και ευρώ, κανένα άλλο κόμμα δεν είναι εναντίον της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Ίσως να υπάρχουν κάποιες πιο ακραίες φωνές σε ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η επίσημη θέση έχει σαφώς ευρωπαϊκό προσανατολισμό!

Ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Κοινωνική Συμφωνία, οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Δημιουργία Ξανά είναι σαφώς υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, ενώ όλοι συμφωνούν και στο ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, ανάλογα με το αν το κάθε κόμμα έχει δεξιό ή αριστερό προσανατολισμό, υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς το από που πρέπει να ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Κανείς δεν επιθυμεί να παραμείνει το ελληνικό κράτος το μέσον για να ικανοποιούνται οι πελατειακές σχέσεις των κυβερνήσεων, ειδικά σε εικονικούς οργανισμούς και αναποτελεσματικές υπηρεσίες.

Ψηφίζω ΠΑΣΟΚ – ΝΔ αλλά το ξέρω μόνο εγώ…

Όπου σταθεί και όπου βρεθεί κανείς ακούει για τις ευθύνες των δύο κομμάτων που διακυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια και το πως οδήγησαν την Ελλάδα στην τωρινή, άθλια κατάσταση.

Παντού ακούς τις ίδιες φράσεις:

«Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω, σίγουρα όμως όχι κάποιο από τα δύο «μεγάλα» κόμματα»

«Ψηφίστε ό,τι θέλετε εκτός από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ»

«Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, δεν είναι δυνατό να μας βγάλουν από την κρίση»

κτλ.

Σωστές οι παραπάνω φράσεις και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται περισσότερο στο ποια να επιλέξει ή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κθολογικγουμισμ επιροέκανείς από τις εναλλακτικές προτάσεις και για ποιους λόγους.

Αν τολμήσει κανείς να υποστηρίξει μια ενδεχόμενη προτίμηση προς τον δικομματισμό, συνήθως δέχεται επιθέσεις (και από δεξιά και από αριστερά) και έρχεται στην, ομολογουμένως, δύσκολη θέση να υπερασπιστεί τα αδικαιολόγητα!

Αυτό που παρατηρεί, τελικά, κάποιος είναι ότι υπάρχει μια σημαντική μερίδα πολιτών που επιλέγουν να αποφύγουν την «έκθεση» αυτού του είδους και προτιμούν να εκφράζουν δημοσίως πιο politically correct θέσεις.

Ντρέπονται (φυσικά) για τις επιλογές τους και δηλώνουν ότι δεν ξέρουν ακόμα τι θα ψηφίσουν, ότι θα ψηφίσουν Δράση, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγους, Δημιουργία Ξανά ή άλλες ορθολογικές επιλογές, όμως οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα ξανακάνουν ακριβώς το ίδιο λάθος!

Αν ίσχυαν στην πράξη αυτές οι δηλώσεις τότε η Δράση θα εισερχόταν εύκολα στην βουλή, οι Οικολόγοι το ίδιο και η ΔΗΜΑΡ θα είχε το διψήφιο ποσοστό εξασφαλισμένο. Δυστυχώς όμως η συναισθηματική ταύτιση με πολιτικούς χώρους, τα προσωπικά μικροσυμφέροντα, η οικογενειακές «παραδόσεις», η ανασφάλεια κτλ. δεν αφήνουν μερικούς ανθρώπους να ξεφύγουν από τον τυφλό οπαδισμό και το κατεστημένο, με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μην δούμε την τόσο επιθυμητή κατάρρευση του παλαιού κομματικού συστήματος.

Ίδωμεν...