Το αδιέξοδο κομματικό πολιτικό σύστημα και να ανούσια εκβιαστικά διλήμματα

Τα (ψευτο)διλήμματα που τίθενται σε αυτές τις εκλογές είναι:

• Μνημόνιο – αντιμνημόνιο
• Ευρώ – δραχμή
• Ευρωπαϊκή Ένωση – απομόνωση
• Μεταρρυθμίσεις – αδράνεια
• Αυτοδυναμία – συνεργασίες
• Να σωθεί η χώρα – να καταστραφεί
• Κέντρο – άκρα

Τα παραπάνω διλήμματα έχουν συνήθως εκβιαστικό χαρακτήρα και τρομοκρατούν τον κόσμο. Το κομματικό κατεστημένο, αγνοώντας παραδειγματικά την ανεπάρκεια και τις ευθύνες του, προσπαθεί να κάνει τον λαό να ταυτίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με τις «λογικές» επιλογές σε κάθε ένα από αυτά.

Η δεύτερη επιλογή μένει για τα λεγόμενα άκρα του πολιτικού φάσματος και εκεί είναι που αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι του άκρατου λαϊκισμού.

Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ που έχει σαφή θέση για έξοδο της χώρας από Ε.Ε. και ευρώ, κανένα άλλο κόμμα δεν είναι εναντίον της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Ίσως να υπάρχουν κάποιες πιο ακραίες φωνές σε ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η επίσημη θέση έχει σαφώς ευρωπαϊκό προσανατολισμό!

Ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Κοινωνική Συμφωνία, οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Δημιουργία Ξανά είναι σαφώς υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, ενώ όλοι συμφωνούν και στο ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, ανάλογα με το αν το κάθε κόμμα έχει δεξιό ή αριστερό προσανατολισμό, υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς το από που πρέπει να ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Κανείς δεν επιθυμεί να παραμείνει το ελληνικό κράτος το μέσον για να ικανοποιούνται οι πελατειακές σχέσεις των κυβερνήσεων, ειδικά σε εικονικούς οργανισμούς και αναποτελεσματικές υπηρεσίες.

Τα περισσότερα από τα υποψήφια κόμματα, μάλιστα, είναι υπέρ του μνημονίου, ενώ κάποια άλλα όπως η Δράση, η ΔΗΜΑΡ, η Κοινωνική Συμφωνία, οι Οικολόγοι κτλ, θεωρούν ότι ένα πιο αποτελεσματικό κράτος, που θα έχει την βούληση να περιορίσει την παραοικονομία και την φοροδιαφυγή, θα έχει καλύτερη διαπραγματευτική ισχύ και έχει ελπίδες να πετύχει ευνοϊκότερους όρους για το μνημόνιο.

Όποιος έχει το κουράγιο να παρακολουθεί τις πολιτικές εκπομπές στην τηλεόραση, λίγες μέρες πριν τις εκλογές, θα έχει βαρεθεί να ακούει συνέχεια από τους «δημοσιογράφους» να κάνουν τις ίδιες ερωτήσεις στους εκπροσώπους όλων των κομμάτων.

Βασικά την εξής μία: «Με ποιους θα συνεργαστείτε μετά τις εκλογές;»

Όλα τα κόμματα απαντούν το προφανές. Αν υπάρξει προγραμματική σύγκλιση, τότε ναι είναι ανοιχτά σε μετεκλογική συνεργασία, δηλαδή αν οι άλλοι συμφωνήσουν μαζί μας και υιοθετήσουν τις απόψεις μας, τότε ναι θα συνεργαστούμε.

Φυσικά, πλην ελαχίστων εξαιρέσεων, πραγματικές προγραμματικές συγκλίσεις δεν υπάρχουν. Αν υπήρχαν άλλωστε, τότε δεν θα υπήρχε λόγος για ξεχωριστή κάθοδο στις εκλογές, αλλά θα υπήρχαν προεκλογικές συνεργασίες.

Εφόσον, λοιπόν, δεν υπάρχουν προγραμματικές συμφωνίες όλα τα κόμματα αποκλείουν την μετεκλογική κυβερνητική συνεργασία και όλοι οι δημοσιογράφοι έρχονται στο επόμενο ερώτημα που είναι αν θα γίνουν ξανά εκλογές.

Αυτό που δεν φαίνεται να υπολογίζουν όλοι αυτοί οι δημοσιογράφοι είναι ότι κανείς δεν μπορεί να προδικάσει τις πολιτικές εξελίξεις, ειδικά σε ένα τόσο ρευστό πολιτικό κλίμα. Ποιος μπορούσε να προβλέψει, ελάχιστους μήνες πριν ότι θα διαγράφονταν τόσοι πολλοί διαφωνούντες με την κομματική γραμμή βουλευτές;

Ποιος μπορεί να αποκλείσει στην επόμενη βουλή να υπάρξουν ζυμώσεις και διαβουλεύσεις για την υποστήριξη εννουν στον ΣΥΡΙΖΑ θεωροεί μας και υιοθετικοe call for papers.  this is the reason why we ask you to justify your decesion s if ouός κυβερνητικού σχήματος, πέρα από την παρούσα κομματική γραμμή; Ποιος μπορούσε να φανταστεί πριν 1-2 χρόνια ότι θα είχαμε κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ-ΝΔ-ΛΑΟΣ και ότι θα διαγράφονταν πάνω από 40 βουλευτές όλων των κομμάτων;

Καθόμαστε και συζητάμε για τις διαφωνίες μεταξύ των κομμάτων, λες και εντός των κομμάτων υπάρχει ομόνοια απόψεων.

Το πιο χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι ο Γιάννης Ραγκούσης. Από τους ελάχιστους εντός του ΠΑΣΟΚ που προσπάθησαν να κάνουν κάποια πράγματα και ίσως ο μόνος που έχει να επιδείξει πραγματικό έργο κατά τη διάρκεια αυτής της διακυβέρνησης. Όμως ήρθε σε σύγκρουση τόσο με το παλαιό ΠΑΣΟΚ του λαϊκισμού και του κακώς εννοούμενου συνδικαλισμού, όσο και με το δήθεν εκσυγχρονιστικό ΠΑΣΟΚ της ρεμούλας και της διαπλοκής, με αποτέλεσμα να μην τον αφήσουν να πραγματοποιήσει τα σχέδιά του και να παραμεριστεί.

Ο κομματικός μηχανισμός του Βενιζέλου διέλυσε εν τη γενέσει της την απόπειρα της τρόικας Διαμαντοπούλου-Λοβέρδου_Ραγκούση και πραγματικά δεν βλέπω κανένα κοινό σημείο του Ραγκούση με το ΠΑΣΟΚ πλέον.

Αντίστοιχα φαινόμενα υπάρχουν στους Ανεξάρτητους Έλληνες, με αντιφατικές προσχωρήσεις στελεχών από τη ΝΔ. Στη ΔΗΜΑΡ παρατηρείται το φαινόμενο κάποιοι να μην την θεωρούν αρκετά αριστερή και να παραμένουν στον ΣΥΡΙΖΑ, ενώ άλλοι να θεωρούν ότι δεν συνεργάζεται αρκετά για τις μεταρρυθμίσεις και επιστρέφουν στο ΠΑΣΟΚ. Αυτοί που παραμένουν στην ΔΗΜΑΡ είναι και εκείνοι μοιρασμένοι. Η Δράση προκειμένου να αυξήσει την δημοτικότητά της έχει αντλήσει ικανότατα στελέχη της αριστεράς, όμως εκτιμώ ότι μοιραία θα έρθει και εκεί μια σύγκρουση.

Όσο για τη ΝΔ, εκεί τα πράγματα είναι πολύ χειρότερα και μόνο η προοπτική εξουσίας κρατάει, προς στιγμήν, τα προσχήματα.

Οι μετριοπαθείς κεντροδεξιοί πρακτικά δεν εκπροσωπούνται, αλλά και δεν επιθυμούν να προσχωρήσουν στο άρμα της Ντόρας για προφανείς λόγους που έχουν να κάνουν με το ποιόν της. Να μην αναφερθούμε καν στην προσχώρηση του τρομερού διδύμου Άδωνη- Βορίδη.

Σε τι βαθμό διαφωνίας με ένα κόμμα πρέπει να αποχωρήσεις από αυτό και τι ποσοστό συμφωνίας πρέπει να έχεις για προσχωρήσεις σε ένα άλλο;

Επομένως είναι αστείο να μιλάμε αυτήν τη στιγμή για ελάχιστες πιθανότητες μετεκλογικών συνεργασιών, άσχετα με τις τωρινές δηλώσεις των κομμάτων, αφού πολλές φορές οι διαφορές μεταξύ τους είναι μικρότερες από αυτές εντός τους!!!

Τα αρχικά εκβιαστικά διλήμματα δεν έχουν νόημα αφού υπάρχουν τόσα πολλά κοινά σημεία μεταξύ των κομμάτων, αν και τώρα αποκρύπτονται, που ούτε κινδυνεύουμε από έξοδο από ΕΕ και ευρώ ούτε από ακυβερνησία. Ακόμα και οι υστερικές φωνές των άκρων, σε ενδεχόμενη κυβέρνηση συνεργασίας θα μετριαστούν και θα παραμεριστούν.

Ας μην κινδυνολογούμε διαρκώς.

Η ευθύνη για ενδεχόμενη ακυβερνησία δεν θα βαρύνει τους πολίτες αλλά τους πολιτικούς.

Οι πολίτες θα πουν: «Ιδού κύριοι οι συσχετισμοί που σας καθορίσαμε. Βρείτε τα».

Αδυνατώ να καταλάβω γιατί η αποτυχία δημιουργίας βιώσιμης κυβέρνησης πρέπει να οδηγήσει σε νέες εκλογές. Πόσο αντικειμενική είναι η κρίση των πολιτών όταν τίθενται εκβιαστικά διλήμματα;

Ψηφίζω σήμερα το τάδε κόμμα και μετά από 15 μέρες το άλλο για να έχουμε κυβέρνηση;

ΌΧΙ κύριοι! Ήσαστε αναγκασμένοι να σχηματίσετε κυβέρνηση με τα ποσοστά που έδωσε στον καθέναν σας ο λαός, είτε σας αρέσει είτε όχι.

Και επιτέλους ας αλλάξει αυτός ο αντιδημοκρατικός και απαράδεκτος εκλογικός νόμος, για να δούμε πραγματικά τι επιθυμεί ο κόσμος και όχι να ανεχόμαστε άλλες διαστρεβλώσεις της λαϊκής ετυμηγορίας.