Η αλλιώς γιατί πήγα στο Σύνταγμα την περασμένη Τετάρτη. Βρισκόμενος την Τετάρτη στην συγκέντρωση – διαδήλωση του Συντάγματος και αφού έκανα μια βόλτα από Σύνταγμα μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο μέσω Πανεπιστημίου και επιστρέφοντας μέσω Σταδίου, με λύπη μου διαπίστωσα ότι δεν ήταν δυνατό να ταυτιστώ με καμία ομάδα ή συνδικάτο. Δεν με εκφράζει ούτε η ΓΣΣΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε η ΠΟΕ-ΟΤΑ, ούτε η ΟΤΟΕ, ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε το ΠΑΜΕ, ούτε ο Σαμαράς, ούτε η Βάσω, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μπαχαλάκιδες, ούτε οι Χρυσαυγίτες, ούτε οι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ούτε ο κάθε αργόσχολος βολεμένος συνδικαλάτορας που ξεβολεύτηκε.
Οπότε έμεινα μόνος μου να κυκλοφορώ στην πλατεία.
Ήθελα απλά να παραστώ σε αυτήν την διαμαρτυρία και πολύ περισσότερο θέλω να παραστώ στην ερχόμενη την Κυριακή, γιατί πολύ απλά θέλω να δείξω την διαφωνία μου με την άνιση και άδικη κατανομή των βαρών της κρίσης και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο ότι θα μας βγάλουν από αυτήν αυτοί που μας οδήγησαν εκεί.
Αυτό θεωρώ ως κοινό τόπο σε όσους συμμετέχουν σε αυτό το κίνημα των «Αγανακτισμένων», ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις αντιφάσεις που υπάρχουν μεταξύ αυτών των τόσο ετερόκλητων ομάδων που το αποτελούν.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου