Βόρειος Κορέα και αριστερά

Με αφορμή τον θάνατο του δικτάτορα Κιμ της Β. Κορέας και της ανάληψης της ηγεσίας της χώρας από τον υιό του, Κιμ τον νεότερο, ο παππούς του οποίου ήταν και αυτός ηγέτης της Β. Κορέας (σας θυμίζει κάτι;) άκουσα να γίνονται διάφορες συνειρμικές σκέψεις για τα σοσιαλιστικά και κομουνιστικά καθεστώτα και τη σχέση τους με την αριστερά.

Βέβαια σε αυτό βοήθησε και η στάση του ΚΚΕ αλλά και η σχετική ανακοίνωση στον Ριζοσπάστη http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6604998&publDate=20%2F12%2F2011 . Μην ξεχνάμε και την πρόσφατη απόφαση του ΚΚΕ σχετικά με τον «πατερούλη».

Τελικά σε αυτή τη χώρα έχω την εντύπωση ότι έχουμε διαστρεβλώσει όλες τις έννοιες και δη τις πολιτικές.

Προσωπικά θεωρώ αριστερό αυτόν που πολεμά για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, αξιοκρατία, ίσες ευκαιρίες, ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών, ίσα δικαιώματα κτλ. με σκοπό την πρόοδο των ανθρώπων και των λαών. Υπό το πρίσμα αυτό διαφοροποιώ τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τα κομουνιστικά καθεστώτα από την αριστερά. Για εμένα αριστερός στην Ανατολική Γερμανία ήταν ο πολέμιος του καθεστώτος. Αυτός που οργανωνόταν μυστικά και δρούσε για την διεκδίκηση της ελευθερίας του και της δημοκρατίας. Αυτός που τον κυνηγούσε η Στάζι. Σε τι διέφεραν αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους τότε για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, από τον δικό μας Λαμπράκη;

Το γεγονός ότι η αριστερά εκφράστηκε στην Ελλάδα από το ΚΚΕ που με τις επιλογές της ηγεσίας του ταυτίστηκε με τα κομουνιστικά καθεστώτα, δημιουργεί τις αντιφάσεις στους κόλπους της και προκαλεί σύγχυση. Ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε και καπηλεύτηκε τον «σοσιαλιστικό» χώρο (αλήθεια είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα η λέξη σοσιαλιστικό στο όνομά του;) και γενικότερα με την χρήση του όρου κεντροαριστερά, πόλωσε το κλίμα και έδωσε το δικαίωμα στο ΚΚΕ να υιοθετήσει για προσωπική χρήση τον χώρο της αριστεράς. Το ΚΚΕ εσωτερικού και ο ΣΥΝ δεν κατάφεραν να διαφοροποιηθούν επαρκώς στην συνείδηση του κόσμου τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από το ΚΚΕ ακροβατώντας μεταξύ τους.

Όλα αυτά δίνουν το δικαίωμα σε πολλούς να χαρακτηρίζουν ως «αριστερά» όλα τα απολυταρχικά κομουνιστικά καθεστώτα παγκοσμίως! Λογικό, αφού υποτίθεται ότι ο αριστερός προσβλέπει στον σοσιαλισμό και τα καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ και της Ασίας υποτίθεται πάλι ότι αυτόν εφάρμοζαν. Άλλωστε η ταύτιση με τον «υπαρκτό» σοσιαλισμό έγινε ως ένα βαθμό και ως συμμαχία εναντίον του αντίπαλου δέους, τον «υπαρκτό» καπιταλισμό. Ετεροκαθορισμός δηλαδή.

Πώς γίνεται να υποστηρίζει κανείς ένα καθεστώς όπως αυτό της Β. Κορέας;

Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο του περιοδικού BLUE PLANET του τεύχους 4 του 2008 για την Β. Κορέα και θα τρελαθείτε ( http://www.blue-planet.gr/uploads/files/508.pdf ). Δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα και ίντερνετ για τους πολίτες, ακούγεται συνέχεια προπαγάνδα από το ραδιόφωνο, που παίζει υποχρεωτικά σε κάθε σπίτι, ακόμα και αν κοπεί το ρεύμα! Ο στρατός είναι πανταχού παρόν και δεν τολμάει να πει κανείς την παραμικρή κουβέντα σε βάρος της ηγεσίας. Φυσικά η διακυβέρνηση της χώρας μεταβιβάζεται κληρονομικά στον διάδοχο! Η πλύση εγκεφάλου την οποία έχουν υποστεί οι πολίτες της Β. Κορέας είναι τέτοια που υπάρχουν βορειοκορεάτες που επισκέπτονται το μαυσωλείο που βρίσκεται η σωρός του Κιμ Ιλ Σουνγκ (ο παππούς) και κλαίνε! Να κλαις από συγκίνηση βλέποντας τη σωρό του καταπιεστή, βασανιστή και δικτάτορά σου. Αυτό είναι πρόοδος! Σε τι διαφέρει αυτό από τα βασιλικά πολιτεύματα; Ίσα-ίσα που είναι χειρότερο. Γιατί είναι κακός ο Πινοσέτ και ήταν καλός ο Κιμ; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Τι σημασία έχει ποιος παράγει και κατέχει τον πλούτο όταν καταλύονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του πολίτη και όταν αυτός είναι αποκλεισμένος από αυτόν τον πλούτο;

Εκτιμώ ότι πλέον όποιος βάζει σε ένα τσουβάλι την αριστερά, το κάνει απλά και μόνο γιατί έτσι βολεύει την επιχειρηματολογία του, αλλά και η αριστερά θα πρέπει επιτέλους να αποκηρύξει και να καταδικάσει επισήμως όλες αυτές τις πρακτικές, διαφορετικά δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτά που καταδικάζει.

 ερισσό﷽﷽﷽κ διαφσε κ

Πίσω στο μαντρί!

Μα καλά τι έπαθαν οι Έλληνες;

Πρώτη δύναμη η αριστερά (εντάξει δεν είναι η αριστερά για να μπει σε ένα τσουβάλι, αλλά όπως και να ’χει μιλάμε για τον χώρο αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι και τόσο δύσκολο πλέον να διευρύνεται με τη δεξιόστροφη πολιτική του τελευταίου)!

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερόμουν στο πιθανό(;) τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα, βάση των πρόσφατων δημοσκοπήσεων.

Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση προβλέπει ότι στην κάλπη ο κλασικός Έλληνας θα επιστρέψει στην «ασφάλεια» που του προσφέρει το μαντρί!

Αν μάλιστα φύγει ο «κακός» Γιωργάκης και την θέση του αναλάβει ένας νέος σωτήρας, οι φίλοι μας ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα έχουν την τέλεια αφορμή για να γλυτώσουν από τον λύκο...

Το δεκαπενθήμερο του τέλους (;) του δικομματισμού

Έχει υποστηριχθεί πολλάκοις ότι ο δικομματισμός καταρέει, αλλά το τέλος του δικομματισμού ποτέ δεν έρχεται! Πάντα βρίσκει τρόπο και επιβιώνει. Ίσως όμως τώρα να υπάρχουν οι συνθήκες που θα του ρίξουν ένα καθοριστικό χτύπημα!

Τα απίστευτα γεγονότα των δύο εβδομάδων από τις 27/10/2011 μέχρι τις 10/11/2011 αυτό δείχνουν.

Ο τίτλος του μπλογκ δικαιώνεται πλήρως με βάση τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, μέχρι την ορκωμοσία του κ. Παπαδήμου! Τα νεύρα όλων μας τεντώθηκαν σε επικίνδυνο βαθμό! Η αρχή ήταν η περίφημη συμφωνία της 26^ης προς 27^η Οκτωβρίου και αυτά που περάσαμε θα τα μελετούν για χρόνια οι μελλοντικοί ιστορικοί, ενώ οι ερευνητές της πολιτικής επιστήμης, των οικονομικών, της κοινωνιολογίας κτλ, θα συγγράφουν εργασίες, βιβλία και διδακτορικά τις επόμενες δεκαετίες.

Έλαβε χώρα ένα γαϊτανάκι ανεύθυνων χειρισμών, δηλώσεων, διαρροών και παρασκηνιακών διαβουλεύσεων που συγκέντρωσε σε ελάχιστες μέρες όλες τις μικροπολιτικές πρακτικές του άθλιου ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Πρωταγωνιστής ο Γιωργάκης και σε Β ανδρικό ρόλο ο Αντωνάκης. Άξιοι συμπαραστάτες ο Καρατζαφέρης και διάφοροι συντάκτες του «πολιτικού» ρεπορτάζ. Παρένθεση: πολιτικό ρεπορτάζ σημαίνει να έχω φίλους κάποιους βουλευτές και κομματικά στελέχη, που μου δίνουν ότι πληροφορία θεωρούν ότι τους συμφέρει εκείνη τη στιγμή και εγώ την αναμεταδίδω χωρίς καμία διασταύρωση; Κλείνει η παρένθεση.

Σε ρόλο κομπάρσου τα μπλογκς που οργίασαν εκείνες τις μέρες και που μέχρι να διαδώσουν την όποια «δημοσιογραφική» πληροφορία, αυτή είχε ήδη διαψευστεί!

Οι περισσότεροι από μας έχουμε πολλά να πούμε σε βάρος του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, όμως με την στάση των δύο πολιτικών αρχηγών το σακί των επιχειρημάτων μας ξεχείλισε! Οι αθλιότητες, τα ψεύδη, η πλήρης αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον και η θεοποίηση της καρέκλας είναι οι απόλυτοι μάρτυρες της ολοκληρωτικής κατάρρευσης αυτών των μεθόδων. Η αδιαφορία για την θέση της κοινής γνώμης (και κοινής λογικής) και τα απελπιστικά αργά αντανακλαστικά του Γιωργάκη και του Αντωνάκη δεν αφήνουν περιθώρια σε κανέναν να ελπίζει ότι τα κόμματα και οι κυβερνήσεις είναι σε θέση να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο που την έφεραν.

Φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούν όλοι οι Έλληνες να τα βρουν επιτέλους οι δυο τους και να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας (εθνικής ενότητας, εθνικής ανάγκης, έκτακτης ανάγκης, συγκυβέρνηση, υπηρεσιακή κυβέρνηση και άλλα ωραία). Ποιοι; Οι Έλληνες. Που τους έλεγες για κυβερνήσεις συνεργασίας και έτρεχαν να κρυφτούν. Που το μόνο πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα ήταν οι κυβερνήσεις Ζολώτα και Τσανετάκη που ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν.

Έφτασαν να θέλουν να είναι στην ίδια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Αν τα έλεγε αυτά κανείς πριν 10 χρόνια θα τον μάζευαν με ζουρλομανδύα.

Και ενώ δημοσκοπικά τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά, όλοι αναρωτιούνται αν αυτό σηματοδοτεί το τέλος του δικομματισμού. Όλοι τα έχουν βάλει με τους πολιτικούς, άσχετα από τις δικές τους προσωπικές ευθύνες, και κυρίως με τους πολιτικούς των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και πάντα εξυπηρετούσαν προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα, τους καναλάρχες, τους εκδότες, τους μεγαλοεργολάβους (πολλές φορές οι δύο τελευταίοι ταυτίζονταν), τις τράπεζες, μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και βέβαια τον στενό κομματικό μηχανισμό και την εκλογική τους πελατεία. Οι πρακτικές αυτές μάλιστα, σε συνθήκες απόλυτης διάλυσης της οικονομικής κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν δείχνουν να έχουν εξαλειφθεί ή έστω περιοριστεί, επομένως η οργή του κόσμου έχει ενταθεί. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το δεκαπενθήμερο ανευθυνότητας!

Ταυτόχρονα παρατηρείται σημαντική ενίσχυση των μικρών κομμάτων. Το ΚΚΕ εμφανίζεται με αυξημένα ποσοστά, ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο, το ΛΑΟΣ έχει λίγο μικρότερη αύξηση, αλλά έχει και αυτό αύξηση, η ΔΗΜΑΡ όχι απλά μπαίνει στη βουλή, αλλά δείχνει να έχει μια δυναμική, η ΔΗΣΥ ενώ έδειχνε να μην μπορεί να εισέλθει στην βουλή, τώρα παρουσιάζεται σταθερά εντός της, οι Οικολόγοι ξεπερνούν άνετα το όριο του 3% και εμφανίζουν αυξητικές τάσεις, ενώ ακόμα και ακραίες παρατάξεις όπως η Ανταρσύα και η Χρυσή Αυγή έχουν ποσοστά της τάξης του 1%.

Αν είχαμε αύριο εκλογές και επιβεβαιώνονταν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων στην κάλπη, υπήρχε το ενδεχόμενο τα έχουμε στη βουλή επτά κόμματα με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να έχουν χάσει μεγάλο ποσοστό των εδρών τους. Φυσικά η αυτοδυναμία είναι πρακτικά αδύνατη σε αυτήν την περίπτωση, οπότε οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι μονόδρομος, γιατί φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα θέλει να οδηγηθεί η χώρα σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ειδικά σε τέτοια δύσκολη χρονική συγκυρία, μέχρι να υπάρξει αυτοδυναμία, λες και με την αυτοδυναμία λύνονται όλα τα προβλήματα.

Επομένως, στην συνείδηση του κόσμου το ενδεχόμενο οι επόμενες κυβερνήσεις να μην είναι μονοκομματικές θεωρείται πολύ πιθανό και δείχνει να έχει μεγαλύτερη εξοικείωση με την ιδέα αυτή. ergω﷽﷽﷽﷽﷽.

3% και εμφανης πλειοψηφ

Τα δημοσκοπικά χαμηλά των δσταση.

﷽﷽﷽αιωνιζσα χρόνια συνέβαιύο μεγάλων κομμάτων, λοιπόν, η άνοδος των μικρών κομμάτων, η τωρινή «συγκυβέρνηση» και η σχεδόν βέβαιη αδυναμία αυτοδυναμίας, δημιουργούν τις συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού.

Στο πλαίσιο αυτό ίσως επιτέλους μπορέσουμε να δούμε τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων. Η καραμέλα των κομμάτων εξουσίας, όταν τα μικρά κόμματα εμφάνιζαν ενισχυμένα ποσοστά, ήταν ότι είναι κόμματα διαμαρτυρίας και εκφράζουν μια αντίδραση της κοινωνίας, χωρίς να ανταποκρίνεται η εκλογική τους δύναμη στην πραγματικότητα.

Θα απαντούσα ότι τόσα χρόνια συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο! Με τον φόβο της μη ύπαρξης αυτοδυναμίας ή με τον φόβο ότι υπήρχε ενδεχόμενο να συνεχίσει την, λανθασμένη συνήθως, πολιτική του ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο κόσμος ψήφιζε το αντίπαλο μεγάλο κόμμα και διαιωνιζόταν αυτή η κατάσταση.

Ίσως, τώρα μπορέσει ο κόσμος να εκφραστεί απαλλαγμένος από τις δεσμεύσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα του παρελθόντος.

Ίσως μάλιστα να είναι κατάλληλες για την δημιουργία νέων συσχετισμών και σχηματισμών, καθώς ο φόβος της «εξόδου από το μαντρί» θα έχει περιοριστεί και η προοπτική εξουσίας δεν θα είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος των διαφόρων τάσεων εντός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Σίγουρα θα πρέπει να γίνουν εκλογές το συντομότερο δυνατό, μόλις ξεκαθαρίσουν βέβαια κάποια πράγματα στην Ευρώπη και εξασφαλιστούν κάποιες βασικές συνθήκες, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ανεξάρτητα από τα θετικά στοιχεία της παρούσας συγκυβέρνησης, δύσκολα θα μπορέσει να επιτύχει.