Το δεκαπενθήμερο του τέλους (;) του δικομματισμού

Έχει υποστηριχθεί πολλάκοις ότι ο δικομματισμός καταρέει, αλλά το τέλος του δικομματισμού ποτέ δεν έρχεται! Πάντα βρίσκει τρόπο και επιβιώνει. Ίσως όμως τώρα να υπάρχουν οι συνθήκες που θα του ρίξουν ένα καθοριστικό χτύπημα!

Τα απίστευτα γεγονότα των δύο εβδομάδων από τις 27/10/2011 μέχρι τις 10/11/2011 αυτό δείχνουν.

Ο τίτλος του μπλογκ δικαιώνεται πλήρως με βάση τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, μέχρι την ορκωμοσία του κ. Παπαδήμου! Τα νεύρα όλων μας τεντώθηκαν σε επικίνδυνο βαθμό! Η αρχή ήταν η περίφημη συμφωνία της 26^ης προς 27^η Οκτωβρίου και αυτά που περάσαμε θα τα μελετούν για χρόνια οι μελλοντικοί ιστορικοί, ενώ οι ερευνητές της πολιτικής επιστήμης, των οικονομικών, της κοινωνιολογίας κτλ, θα συγγράφουν εργασίες, βιβλία και διδακτορικά τις επόμενες δεκαετίες.

Έλαβε χώρα ένα γαϊτανάκι ανεύθυνων χειρισμών, δηλώσεων, διαρροών και παρασκηνιακών διαβουλεύσεων που συγκέντρωσε σε ελάχιστες μέρες όλες τις μικροπολιτικές πρακτικές του άθλιου ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Πρωταγωνιστής ο Γιωργάκης και σε Β ανδρικό ρόλο ο Αντωνάκης. Άξιοι συμπαραστάτες ο Καρατζαφέρης και διάφοροι συντάκτες του «πολιτικού» ρεπορτάζ. Παρένθεση: πολιτικό ρεπορτάζ σημαίνει να έχω φίλους κάποιους βουλευτές και κομματικά στελέχη, που μου δίνουν ότι πληροφορία θεωρούν ότι τους συμφέρει εκείνη τη στιγμή και εγώ την αναμεταδίδω χωρίς καμία διασταύρωση; Κλείνει η παρένθεση.

Σε ρόλο κομπάρσου τα μπλογκς που οργίασαν εκείνες τις μέρες και που μέχρι να διαδώσουν την όποια «δημοσιογραφική» πληροφορία, αυτή είχε ήδη διαψευστεί!

Οι περισσότεροι από μας έχουμε πολλά να πούμε σε βάρος του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, όμως με την στάση των δύο πολιτικών αρχηγών το σακί των επιχειρημάτων μας ξεχείλισε! Οι αθλιότητες, τα ψεύδη, η πλήρης αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον και η θεοποίηση της καρέκλας είναι οι απόλυτοι μάρτυρες της ολοκληρωτικής κατάρρευσης αυτών των μεθόδων. Η αδιαφορία για την θέση της κοινής γνώμης (και κοινής λογικής) και τα απελπιστικά αργά αντανακλαστικά του Γιωργάκη και του Αντωνάκη δεν αφήνουν περιθώρια σε κανέναν να ελπίζει ότι τα κόμματα και οι κυβερνήσεις είναι σε θέση να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο που την έφεραν.

Φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούν όλοι οι Έλληνες να τα βρουν επιτέλους οι δυο τους και να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας (εθνικής ενότητας, εθνικής ανάγκης, έκτακτης ανάγκης, συγκυβέρνηση, υπηρεσιακή κυβέρνηση και άλλα ωραία). Ποιοι; Οι Έλληνες. Που τους έλεγες για κυβερνήσεις συνεργασίας και έτρεχαν να κρυφτούν. Που το μόνο πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα ήταν οι κυβερνήσεις Ζολώτα και Τσανετάκη που ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν.

Έφτασαν να θέλουν να είναι στην ίδια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Αν τα έλεγε αυτά κανείς πριν 10 χρόνια θα τον μάζευαν με ζουρλομανδύα.

Και ενώ δημοσκοπικά τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά, όλοι αναρωτιούνται αν αυτό σηματοδοτεί το τέλος του δικομματισμού. Όλοι τα έχουν βάλει με τους πολιτικούς, άσχετα από τις δικές τους προσωπικές ευθύνες, και κυρίως με τους πολιτικούς των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και πάντα εξυπηρετούσαν προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα, τους καναλάρχες, τους εκδότες, τους μεγαλοεργολάβους (πολλές φορές οι δύο τελευταίοι ταυτίζονταν), τις τράπεζες, μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και βέβαια τον στενό κομματικό μηχανισμό και την εκλογική τους πελατεία. Οι πρακτικές αυτές μάλιστα, σε συνθήκες απόλυτης διάλυσης της οικονομικής κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν δείχνουν να έχουν εξαλειφθεί ή έστω περιοριστεί, επομένως η οργή του κόσμου έχει ενταθεί. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το δεκαπενθήμερο ανευθυνότητας!

Ταυτόχρονα παρατηρείται σημαντική ενίσχυση των μικρών κομμάτων. Το ΚΚΕ εμφανίζεται με αυξημένα ποσοστά, ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο, το ΛΑΟΣ έχει λίγο μικρότερη αύξηση, αλλά έχει και αυτό αύξηση, η ΔΗΜΑΡ όχι απλά μπαίνει στη βουλή, αλλά δείχνει να έχει μια δυναμική, η ΔΗΣΥ ενώ έδειχνε να μην μπορεί να εισέλθει στην βουλή, τώρα παρουσιάζεται σταθερά εντός της, οι Οικολόγοι ξεπερνούν άνετα το όριο του 3% και εμφανίζουν αυξητικές τάσεις, ενώ ακόμα και ακραίες παρατάξεις όπως η Ανταρσύα και η Χρυσή Αυγή έχουν ποσοστά της τάξης του 1%.

Αν είχαμε αύριο εκλογές και επιβεβαιώνονταν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων στην κάλπη, υπήρχε το ενδεχόμενο τα έχουμε στη βουλή επτά κόμματα με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να έχουν χάσει μεγάλο ποσοστό των εδρών τους. Φυσικά η αυτοδυναμία είναι πρακτικά αδύνατη σε αυτήν την περίπτωση, οπότε οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι μονόδρομος, γιατί φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα θέλει να οδηγηθεί η χώρα σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ειδικά σε τέτοια δύσκολη χρονική συγκυρία, μέχρι να υπάρξει αυτοδυναμία, λες και με την αυτοδυναμία λύνονται όλα τα προβλήματα.

Επομένως, στην συνείδηση του κόσμου το ενδεχόμενο οι επόμενες κυβερνήσεις να μην είναι μονοκομματικές θεωρείται πολύ πιθανό και δείχνει να έχει μεγαλύτερη εξοικείωση με την ιδέα αυτή. ergω﷽﷽﷽﷽﷽.

3% και εμφανης πλειοψηφ

Τα δημοσκοπικά χαμηλά των δσταση.

﷽﷽﷽αιωνιζσα χρόνια συνέβαιύο μεγάλων κομμάτων, λοιπόν, η άνοδος των μικρών κομμάτων, η τωρινή «συγκυβέρνηση» και η σχεδόν βέβαιη αδυναμία αυτοδυναμίας, δημιουργούν τις συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού.

Στο πλαίσιο αυτό ίσως επιτέλους μπορέσουμε να δούμε τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων. Η καραμέλα των κομμάτων εξουσίας, όταν τα μικρά κόμματα εμφάνιζαν ενισχυμένα ποσοστά, ήταν ότι είναι κόμματα διαμαρτυρίας και εκφράζουν μια αντίδραση της κοινωνίας, χωρίς να ανταποκρίνεται η εκλογική τους δύναμη στην πραγματικότητα.

Θα απαντούσα ότι τόσα χρόνια συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο! Με τον φόβο της μη ύπαρξης αυτοδυναμίας ή με τον φόβο ότι υπήρχε ενδεχόμενο να συνεχίσει την, λανθασμένη συνήθως, πολιτική του ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο κόσμος ψήφιζε το αντίπαλο μεγάλο κόμμα και διαιωνιζόταν αυτή η κατάσταση.

Ίσως, τώρα μπορέσει ο κόσμος να εκφραστεί απαλλαγμένος από τις δεσμεύσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα του παρελθόντος.

Ίσως μάλιστα να είναι κατάλληλες για την δημιουργία νέων συσχετισμών και σχηματισμών, καθώς ο φόβος της «εξόδου από το μαντρί» θα έχει περιοριστεί και η προοπτική εξουσίας δεν θα είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος των διαφόρων τάσεων εντός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Σίγουρα θα πρέπει να γίνουν εκλογές το συντομότερο δυνατό, μόλις ξεκαθαρίσουν βέβαια κάποια πράγματα στην Ευρώπη και εξασφαλιστούν κάποιες βασικές συνθήκες, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ανεξάρτητα από τα θετικά στοιχεία της παρούσας συγκυβέρνησης, δύσκολα θα μπορέσει να επιτύχει.