Τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ

Κάποτε υπήρχε ένα κόμμα που το έλεγαν ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ. Ήταν η συνέχεια του ΚΚΕ Εσωτερικού του αείμνηστου Λεωνίδα Κύρκου, δηλαδή εκείνης της αριστεράς που κρατώντας τις βασικές κατευθύνσεις της κοινωνικής δικαιοσύνης, προσπαθούσε να απαλλαγεί από τα απολιθώματα του κομμουνισμού και είχε σαφώς ευρωπαϊκό και δημοκρατικό προσανατολισμό. Το κόμμα αυτό λάμβανε στις εκλογές ποσοστά της τάξης του 3-5% και για αυτό και είχε μείνει και εκτός βουλής.

Κάποια στιγμή, επί αρχηγίας του Αλέκου Αλαβάνου, συνεργάστηκαν με τον ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟ διάφορα μικρά κόμματα και κινήσεις της αριστεράς, από τα οποία τα περισσότερα είχαν σαφώς πιο

ριζοσπαστικό χαρακτήρα. Και ενώ ως κίνηση η συνεργασία αυτή ήταν θεμιτή, αφού η πολυδιάσπαση της αριστεράς πάντα ήταν ένα τεράστιο πρόβλημα, άρχισε να γίνεται σαφές ότι οι ιδεολογικές διαφορές και διαφωνίες θα γιγαντώνονταν.

Πράγματι, οι συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ (όπως μετονομάστηκε ο ΣΥΝΑΣΠΙΣΜΟΣ) θεωρούσαν την ανανεωτική πτέρυγα, δηλαδή την ομάδα του Κουβέλη που εκπροσωπούσε την βασική φιλοευρωπαϊκή φιλοσοφία μιας σύγχρονης αριστεράς και εξέφραζε τις θέσεις και τις αρχές του Μιχάλη Παπαγιαννάκη, ως βαρίδι. Ένα βαρίδι που διαφωνούσε με καταλήψεις, τραμπουκισμούς και άλλες ακραίες «ακτιβιστικές» δράσεις στις οποίες επιδίδονταν οι πιο θερμόαιμοι και επαναστάτες Συριζαίοι. Ένα βαρίδι που εξέφραζε την «αριστερά του σαλονιού» και τολμούσε να μιλάει με επιχειρήματα και χωρίς να λαϊκίζει. Τελικά, με τα πολλά, τα βαρίδια αποχώρησαν και δημιούργησαν την Δημοκρατική Αριστερά, η οποία τα πήγε αρκετά καλά, μέχρι τη στιγμή που αποφάσισε να συνεργαστεί με ΠΑΣΟΚ-ΝΔ.

Πλέον ο ΣΥΡΙΖΑ, απαλλαγμένος από τα ανανεωτικά βαρίδια, μπορούσε να εκτυλίξει την ριζοσπαστική πολιτική του πιο άνετος και ελεύθερος. Οι πολιτικές συγκυρίες, ο λαϊκισμός και το επικοινωνιακό ταλέντο του Αλέξη Τσίπρα του έδωσαν την δυνατότητα να αυξήσει απότομα τα εκλογικά του ποσοστά. Η ανεπίσημη(;) προσχώρηση σε αυτόν ενός παλιού και βαθιά διεφθαρμένου τμήματος του ΠΑΣΟΚ, το οποίο έχει έναν πολύ αποτελεσματικό συνδικαλιστικό και εκλογικό μηχανισμό, έδωσε την απαραίτητη ώθηση για να έρθει ο ΣΥΡΙΖΑ στην εξουσία.

Παρόλα αυτά υπάρχει ένας σκληρός πυρήνας σύγχρονων αριστερών εντός του ΣΥΡΙΖΑ, ο οποίος, μάλιστα, φαινόταν να έχει την πλειοψηφία και ηγετικές θέσεις στο εσωτερικό του κόμματος και να καθορίζει, ως ένα βαθμό την ατζέντα. Ειδικά όταν ο Τσακαλώτος και ο Χουλιαράκης ανέλαβαν πιο δραστικό ρόλο στις διαπραγματεύσεις, φάνηκε να επικρατεί η λογική.

Τελικά, όμως τα πράγματα δεν ήταν όπως ελπίζαμε. Μετά την ανακοίνωση της διεξαγωγής του δημοψηφίσματος την Παρασκευή, επικράτησε η άποψη ότι, ενώ ο Τσίπρας είχε υποχωρήσει σε πάρα πολλές από τις κόκκινες γραμμές του και πράγματι βρισκόμασταν κοντά σε συμφωνία, η συμφωνία αυτή δεν θα περνούσε από το κόμμα και την βουλή. Προφανώς οι πιο ριζοσπαστική τάση του ΣΥΡΙΖΑ που εκφράζεται από τον Λαφαζάνη, τον Στρατούλη κτλ, δεν θα ψήφιζε τα μέτρα. Ο πρωθυπουργός επέλεξε να μην έρθει σε ρήξη με το εσωτερικό του κόμματός του και οδηγηθήκαμε στο δημοψήφισμα.

Την άποψη αυτή την επιβεβαίωσε ο Τσακαλώτος, προχτές, με σχετικές δηλώσεις του. Γίνεται δηλαδή κατανοητό ότι η συγκεκριμένη τάση, σαφώς μειοψηφική, έχει ισχυρή επίδραση προς πιο παράλογες επιλογές και απομακρύνει τον ΣΥΡΙΖΑ από τις πιο ρεαλιστικές επιλογές.

Πόσο διαφορετικά θα ήταν τα πράγματα αν αντί της ανανεωτικής πτέρυγας του Κουβέλη, είχε αποχωρήσει η αριστερή πτέρυγα του Λαφαζάνη από τον ΣΥΡΙΖΑ; Ποια, λοιπόν, είναι τελικά τα βαρίδια του ΣΥΡΙΖΑ;