Η αποτυχία της εθνικής πόλο στην Ολυμπιάδα

Το αν η πορεία μίας εθνικής ομάδας θα χαρακτηριστεί ως αποτυχία ή ως επιτυχία, έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί το προηγούμενο διάστημα, οι οποίες εξαρτώνται από τις δυνατότητες της ομάδας σε σχέση με τις αντιπάλους, αλλά και με τις συνθήκες. Για παράδειγμα θεωρώ το ασημένιο μετάλλιο των γυναικών το 2004 ως αποτυχία, αφού ήταν προφανές ότι αξίζαμε το χρυσό και ότι μπορούσαμε να το πάρουμε.

Το γεγονός ότι ο αποκλεισμός της εθνικής μας από τα προημιτελικά της Ολυμπιάδας συνιστά αποτυχία λίγοι θα το αμφισβητήσουν, αφού πέρα από την σχετική παραδοχή των ίδιων των παικτών, ήταν σαφές ότι χάσαμε πολύ εύκολα από μία ομάδα πολύ κατώτερη της δικιάς μας. Δεν θα διαφωνήσω ότι και μόνο η συνεχής παρουσία της ομάδας πόλο στις Ολυμπιάδες και οι πολύ καλές εμφανίσεις μας με Κροατία και Ιταλία είναι σημαντικές, όμως όταν τα πάντα κρίνονται σε ένα παιχνίδι με μία ομάδα που είναι στα μέτρα μας (αν μη τι άλλο) και πρακτικά τα πάντα έχουν τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο, τότε ναι, η αποτυχία είναι η μόνη λέξη που χαρακτηρίζει την πορεία μας.

Σε κάθε αποτυχία, όμως, θα πρέπει να αναζητηθούν τα αίτια. Ποιος φταίει για αυτήν την αποτυχία; Έγιναν όλα σωστά; Μας αρκεί η πρόκριση στην Ολυμπιάδα και η νίκη επί του αδύναμου Καζακστάν; Υπάρχουν υπεύθυνοι; Ήταν απλώς μια κακή μέρα και κατά τα άλλα όλα καλά;

Έχω διαβάσει αυτές τις μέρες δηλώσεις και κείμενα παικτών, προπονητών, ειδικών, δημοσιογράφων κτλ. Όλοι μιλάνε μέσα από τα δόντια σαν να φοβούνται να πούμε τα πράγματα με το όνομά τους. Σίγουρα η θέση τους είναι δύσκολη και μπορεί να έχουν προβλήματα, αλλά εγώ έχω την πολυτέλεια να πω αυτά που βλέπω και σκέφτομαι, πρώτον για να εκτονωθώ και δεύτερον για δουν μερικοί ότι πρέπει κάποια στιγμή να λογοδοτήσουν στον κόσμο της υδατοσφαίρισης για τις επιλογές τους.

Ας δούμε ποιοι δεν φταίνε καταρχήν. Οι «παλιοί» δεν φταίνε σίγουρα. Ο Χατζηθεοδώρου ήταν εξαιρετικός, ο Δεληγιάννης εκπληκτικός στα πρώτα παιχνίδια και ο Αφρουδάκης, αν και δεν ήταν εκείνος που όλοι ξέραμε, βοήθησε και πάλεψε σε όλα τα παιχνίδια. Φταίνε, μήπως, οι «νέοι» τότε; Δεν σκοπεύω να κάνω αναλυτική κριτική σε κάθε παίχτη (άλλωστε ο Χρήστος Αφρουδάκης ή ο Θεοδωρόπουλος θεωρούνται «νέοι»;), αλλά πλην κραυγαλέων περιπτώσεων σπάνια θα δώσω την ευθύνη στους παίκτες. Αυτό το κάνω γιατί πολύ απλά είναι ευθύνη του προπονητή να επιλέγει τους παίκτες εκείνους που είναι στην καλύτερη δυνατή φόρμα και με τους οποίους μπορεί να επικοινωνήσει καλύτερα. Είναι δική του ευθύνη να τους εμπνεύσει και να βγάλει από αυτούς το μέγιστο που μπορούν.

Με βάση τα παραπάνω είναι προφανές ότι δίνω το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης στον Άντριτς. Αναγνωρίζω ότι ο συγκεκριμένος προπονητής ξέρει πολύ καλά το άθλημα και στους συλλόγους που έχει δουλέψει χε ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽ εθνικσυλλαι «νέοι»;), αλλέχει δείξει δείγματα της καλής δουλειάς του. Η παρουσία του στην εθνική, όμως, δεν μου είχε αφήσει καλές εντυπώσεις από την αρχή. Οι υποψίες μου αυτές επιβεβαιώθηκαν όταν ανακοινώθηκαν οι κλήσεις για την Ολυμπιάδα και είδα σημαντικές απουσίες που δεν δικαιολογούνταν.

Επιτρέψτε μου στο σημείο αυτό να κάνω έναν παραλληλισμό με την εθνική μπάσκετ. Ο παραλληλισμός αυτός μπορεί να γίνει γιατί υπάρχουν πολλές ομοιότητες.

Και στις δύο περιπτώσεις είχαμε αποτυχημένες προσπάθειες και είχαμε παράξενους αποκλεισμούς παικτών, των οποίων η απουσία ήταν φανερή στα παιχνχουν ﷽﷽﷽﷽﷽ετισμοφαιρο υπ΄ς απουσ αλλίδια (π.χ. η έλλειψη του Βουγιούκα ήταν εμφανέστατη). Ταυτόχρονα και στα δύο αθλήματα υπάρχουν στις ηγεσίες των ομοσπονδιών τους οι ίδιοι ακριβώς άνθρωποι για πάρα πολλά χρόνια, ανεξάρτητα από τα καλά ή όχι αποτελέσματα. Δεν είμαι σε θέση να γνωρίζω το παρασκήνιο ή τις λεπτομέρειες των αποκλεισμών διάφορων παικτών είτε στην μία ομάδα είτε στην άλλη, αυτό που σίγουρα μπορώ να πω είναι ότι όταν κάποιοι σπουδαίοι παίκτες δεν συμμετέχουν σε μια εθνική ομάδα, ο ρόλος της ομοσπονδίας είναι να βρει τρόπο να επιστρέφουν. Ακόμα και στο ποδόσφαιρο υπήρξε μία μικρή περίοδος με αποχωρήσεις παικτών, αλλά σύντομα το κλίμα αντιστράφηκε και βελτιώθηκαν τα πράγματα.

Επιστρέφοντας στο πόλο, εκτιμώ ότι οι ευθύνες του Διαθεσόπουλου είναι τεράστιες, όχι μόνο για την τωρινή αποτυχία, αλλά και για τα κατώτερα του εφικτού αποτελέσματα προηγούμενων ετών. Θα μπορούσα να περιορίσω τις ευθύνες του Άντριτς στην κακή εικόνα που έδειχνε η ομάδα στην επίθεση σε όλα τα παιχνίδια, στο ότι δεν μπόρεσε να βρει κάποια κομπίνα που να ταιριάζει στην φιλοσοφία της ομάδας για τον παίκτη παραπάνω (νομίζω ότι όλοι οι αντίπαλοί μας έκαναν εύκολα αποβολές γνωρίζοντας ότι δεν κινδδειχνε να ότι η εθνική δεν μπορί αλλύνευαν στον λιγότερο), στο ότι δεν επέλεξε τον Γούνα και τον Τσαλκάνη, στο ότι δεν πήρε τον Ντόσκα (εδώ εκτιμώ ότι ήταν επιλογή του Διαθεσόπουλου, άρα η ευθύνη του Άντριτς ήταν ότι δεν επέμεινε στο να τον επιλέξει τελικά) και φυσικά στο ότι έπρεπε να διακρίνει ότι η απόδοση του Δεληγιάννη είχε αρχίσει να πέφτει τραγικά από τα πρώτα λεπτά του παιχνιδιού με την Ισπανία, όπου και έπρεπε να αντικατασταθεί άμεσα. Ο Δεληγιάννης μετά τα εξαιρετικά παιχνίδια του με Κροατία και Ιταλία (με Καζακσταν το ματς δεν σηκώνει κριτική) έδειξε να κουράζεται και να μην είναι σε καλή κατάσταση. Χάσαμε εκείνο το παιχνίδι για αυτόν το λόγο και το ίδιο έγινε με την Αυστραλία, καθώς η άμυνα αποδιοργανώθηκε. Όταν τελικά τον αντικατέστησε ήταν πολύ αργά. Το να θεωρούσε ότι ο Καραμπέτσος δεν θα απέδιδε καλύτερα μεγαλώνει την ευθύνη του που δεν κάλεσε τον Τσαλκάνη, μετά από μια εκπληκτική χρονιά.                 

Στο μεγάλο επιθετικό πρόβλημα στον παραπάνω και στα ίσια, εκτιμώ ότι οι Γούνας – Ντόσκας θα έδιναν αυτό που έλειπε στην ομάδα και προλαβαίνοντας αυτούς που θα με χαρακτηρίσουν μετά Χριστόν προφήτη, θα τονίσω ότι οι αντιδράσεις στον χώρο της υδατοσφαίρισης για αυτούς του αποκλεισμούς ήταν πολλές από την αρχή.

Το παράξενο δεν είναι ότι κάναμε κακές εμφανίσεις με Ισπανία και Αυστραλία, αλλά ότι κάναμε καλές με Κροατία και Ιταλία! Αυτές οι εμφανίσεις ήταν καλές λόγω του πάθους και του ενθουσιασμού των παικτών και ακόμα και σε αυτά τα καλά παιχνίδια σχέδιο δεν υπήρχε. Είναι χαρακτηριστικό το «κλείδωμα» επιθετικά της ομάδας και μόνο μετά από προσωπικές ενέργειες, όπως του Χατζηθεοδώρου, έβγαιναν μερικές φάσεις. Κατά τα άλλα δεν υπήρχε πλάνο, οργάνωση και προσεκτικά σχεδιασμένη τακτική.

Κάπου εδώ κλείνω με τις ευθύνες του Άντριτς και περνάω σε αυτές του Διαθεσόπουλου. Θα μπορούσα να υπενθυμίσω τα τραγελαφικά που είχαν συμβεί με την ανταρσία 9 βασικών παικτών της εθνικής σε βάρος του υπαλλήλου Ιωσηφίδη και την κόντρα του με τους καλύτερους παίχτες της Ελλάδας. Αφού τους έκοψε όλους και παίζαμε για αρκετό διάστημα με την δεύτερη εθνική, τελικά τον απομάκρυνε και τον διόρισε στις γυναίκες όπου πήρε στην ομάδα την ίδια του την κόρη!!!! Πήραμε ασημένιο στην Αθήνα (αντί για χρυσό) και έτσι βρήκε ευκαιρία να τον κρατήσει λίγο ακόμα. Να θυμίσω επίσης και τις δηλώσεις του για τον Χρήστο Αφρουδάκη;

Αυτός λοιπόν ο ανεκδιήγητος πρόεδρος αποφάσισε κάποια στιγμή να γίνει «ανανέωση»! Μόνος του (;) θεώρησε ότι έκλεισε ο κύκλος των παλιών παικτών, λες και είναι εύκολο να ξαναβρεθούν Αφρουδάκηδες, Χατζηθεοδώρου και Δεληγιάννηδες. Τελικά βλέποντας ότι η εθνική δεν έδειχνε να έχει τα φόντα να πρωταγωνιστήσει και με φανερό τον κίνδυνο να μην πάει καλά στο προολυμπιακό και να είναι η πρώτη φορά που δεν θα συμμετάσχει σε Ολυμπιάδα τις τελευταίες δεκαετίες, αποφάσισε την «μεγάλη επιστροφή» αυτών των σπουδαίων αθλητών. Τι σημαίνει αυτό; Ήταν λάθος ο αποκλεισμός τους; Αν ήταν λάθος θα λογοδοτήσει κανείς; Θα αναλάβει κάποιος την ευθύνη;

Όχι βέβαια!

Χάθηκε παλιότερα τεράστια ευκαιρία διάκρισης όταν η φοβερή φουρνιά των σπουδαίων παικτών όπως οι Αφρουδάκης, Χατζηθεοδώρου, Δεληγιάννης, Μάζης, Θωμάκος, Βλοντάκης κτλ, ήταν στην καλύτερή τους στιγμή, λόγω των επιλογών του Διαθεσόπουλου. Το ίδιο βλέπω να γίνεται σήμερα με την τελευταία εμφάνιση εξαιρετικών παικτών που σε συνδυασμό με τους ταλαντούχους νέους υπήρχαν προϋποθέσεις διάκρισης.

Δεν γνωρίζω αν θα έχει το θράσος να βγει φωτογραφίες με τους παίκτες στο αεροδρόμιο (δεν έχει λόγω αφού απέτυχαν), αυτό που γνωρίζω είναι τα συναισθήματα των κοριτσιών της εθνικής όταν το έκανε μαζί τους...

Όχι άλλες χαμένες ευκαιρίες. Δεν έχουμε την πολυτέλεια...