Βόρειος Κορέα και αριστερά

Με αφορμή τον θάνατο του δικτάτορα Κιμ της Β. Κορέας και της ανάληψης της ηγεσίας της χώρας από τον υιό του, Κιμ τον νεότερο, ο παππούς του οποίου ήταν και αυτός ηγέτης της Β. Κορέας (σας θυμίζει κάτι;) άκουσα να γίνονται διάφορες συνειρμικές σκέψεις για τα σοσιαλιστικά και κομουνιστικά καθεστώτα και τη σχέση τους με την αριστερά.

Βέβαια σε αυτό βοήθησε και η στάση του ΚΚΕ αλλά και η σχετική ανακοίνωση στον Ριζοσπάστη http://www1.rizospastis.gr/wwwengine/story.do?id=6604998&publDate=20%2F12%2F2011 . Μην ξεχνάμε και την πρόσφατη απόφαση του ΚΚΕ σχετικά με τον «πατερούλη».

Τελικά σε αυτή τη χώρα έχω την εντύπωση ότι έχουμε διαστρεβλώσει όλες τις έννοιες και δη τις πολιτικές.

Προσωπικά θεωρώ αριστερό αυτόν που πολεμά για κοινωνική δικαιοσύνη, δημοκρατία, αξιοκρατία, ίσες ευκαιρίες, ελεύθερη διακίνηση ανθρώπων και ιδεών, ίσα δικαιώματα κτλ. με σκοπό την πρόοδο των ανθρώπων και των λαών. Υπό το πρίσμα αυτό διαφοροποιώ τον υπαρκτό σοσιαλισμό και τα κομουνιστικά καθεστώτα από την αριστερά. Για εμένα αριστερός στην Ανατολική Γερμανία ήταν ο πολέμιος του καθεστώτος. Αυτός που οργανωνόταν μυστικά και δρούσε για την διεκδίκηση της ελευθερίας του και της δημοκρατίας. Αυτός που τον κυνηγούσε η Στάζι. Σε τι διέφεραν αυτοί που θυσίασαν τη ζωή τους τότε για τα ιδανικά της ελευθερίας και της δημοκρατίας, από τον δικό μας Λαμπράκη;

Το γεγονός ότι η αριστερά εκφράστηκε στην Ελλάδα από το ΚΚΕ που με τις επιλογές της ηγεσίας του ταυτίστηκε με τα κομουνιστικά καθεστώτα, δημιουργεί τις αντιφάσεις στους κόλπους της και προκαλεί σύγχυση. Ταυτόχρονα το ΠΑΣΟΚ εκμεταλλεύτηκε και καπηλεύτηκε τον «σοσιαλιστικό» χώρο (αλήθεια είναι δυνατόν να υπάρχει ακόμα η λέξη σοσιαλιστικό στο όνομά του;) και γενικότερα με την χρήση του όρου κεντροαριστερά, πόλωσε το κλίμα και έδωσε το δικαίωμα στο ΚΚΕ να υιοθετήσει για προσωπική χρήση τον χώρο της αριστεράς. Το ΚΚΕ εσωτερικού και ο ΣΥΝ δεν κατάφεραν να διαφοροποιηθούν επαρκώς στην συνείδηση του κόσμου τόσο από το ΠΑΣΟΚ όσο και από το ΚΚΕ ακροβατώντας μεταξύ τους.

Όλα αυτά δίνουν το δικαίωμα σε πολλούς να χαρακτηρίζουν ως «αριστερά» όλα τα απολυταρχικά κομουνιστικά καθεστώτα παγκοσμίως! Λογικό, αφού υποτίθεται ότι ο αριστερός προσβλέπει στον σοσιαλισμό και τα καθεστώτα του ανατολικού μπλοκ και της Ασίας υποτίθεται πάλι ότι αυτόν εφάρμοζαν. Άλλωστε η ταύτιση με τον «υπαρκτό» σοσιαλισμό έγινε ως ένα βαθμό και ως συμμαχία εναντίον του αντίπαλου δέους, τον «υπαρκτό» καπιταλισμό. Ετεροκαθορισμός δηλαδή.

Πώς γίνεται να υποστηρίζει κανείς ένα καθεστώς όπως αυτό της Β. Κορέας;

Διαβάστε το εξαιρετικό άρθρο του περιοδικού BLUE PLANET του τεύχους 4 του 2008 για την Β. Κορέα και θα τρελαθείτε ( http://www.blue-planet.gr/uploads/files/508.pdf ). Δεν υπάρχουν κινητά τηλέφωνα και ίντερνετ για τους πολίτες, ακούγεται συνέχεια προπαγάνδα από το ραδιόφωνο, που παίζει υποχρεωτικά σε κάθε σπίτι, ακόμα και αν κοπεί το ρεύμα! Ο στρατός είναι πανταχού παρόν και δεν τολμάει να πει κανείς την παραμικρή κουβέντα σε βάρος της ηγεσίας. Φυσικά η διακυβέρνηση της χώρας μεταβιβάζεται κληρονομικά στον διάδοχο! Η πλύση εγκεφάλου την οποία έχουν υποστεί οι πολίτες της Β. Κορέας είναι τέτοια που υπάρχουν βορειοκορεάτες που επισκέπτονται το μαυσωλείο που βρίσκεται η σωρός του Κιμ Ιλ Σουνγκ (ο παππούς) και κλαίνε! Να κλαις από συγκίνηση βλέποντας τη σωρό του καταπιεστή, βασανιστή και δικτάτορά σου. Αυτό είναι πρόοδος! Σε τι διαφέρει αυτό από τα βασιλικά πολιτεύματα; Ίσα-ίσα που είναι χειρότερο. Γιατί είναι κακός ο Πινοσέτ και ήταν καλός ο Κιμ; Δύο μέτρα και δύο σταθμά; Τι σημασία έχει ποιος παράγει και κατέχει τον πλούτο όταν καταλύονται τα δικαιώματα και οι ελευθερίες του πολίτη και όταν αυτός είναι αποκλεισμένος από αυτόν τον πλούτο;

Εκτιμώ ότι πλέον όποιος βάζει σε ένα τσουβάλι την αριστερά, το κάνει απλά και μόνο γιατί έτσι βολεύει την επιχειρηματολογία του, αλλά και η αριστερά θα πρέπει επιτέλους να αποκηρύξει και να καταδικάσει επισήμως όλες αυτές τις πρακτικές, διαφορετικά δεν διαφέρει σε τίποτα από αυτά που καταδικάζει.

 ερισσό﷽﷽﷽κ διαφσε κ

Πίσω στο μαντρί!

Μα καλά τι έπαθαν οι Έλληνες;

Πρώτη δύναμη η αριστερά (εντάξει δεν είναι η αριστερά για να μπει σε ένα τσουβάλι, αλλά όπως και να ’χει μιλάμε για τον χώρο αριστερότερα του ΠΑΣΟΚ, που δεν είναι και τόσο δύσκολο πλέον να διευρύνεται με τη δεξιόστροφη πολιτική του τελευταίου)!

Στην προηγούμενη ανάρτηση αναφερόμουν στο πιθανό(;) τέλος του δικομματισμού στην Ελλάδα, βάση των πρόσφατων δημοσκοπήσεων.

Μακάρι να συμβεί κάτι τέτοιο, αλλά μια πιο ρεαλιστική εκτίμηση προβλέπει ότι στην κάλπη ο κλασικός Έλληνας θα επιστρέψει στην «ασφάλεια» που του προσφέρει το μαντρί!

Αν μάλιστα φύγει ο «κακός» Γιωργάκης και την θέση του αναλάβει ένας νέος σωτήρας, οι φίλοι μας ψηφοφόροι του ΠΑΣΟΚ θα έχουν την τέλεια αφορμή για να γλυτώσουν από τον λύκο...

Το δεκαπενθήμερο του τέλους (;) του δικομματισμού

Έχει υποστηριχθεί πολλάκοις ότι ο δικομματισμός καταρέει, αλλά το τέλος του δικομματισμού ποτέ δεν έρχεται! Πάντα βρίσκει τρόπο και επιβιώνει. Ίσως όμως τώρα να υπάρχουν οι συνθήκες που θα του ρίξουν ένα καθοριστικό χτύπημα!

Τα απίστευτα γεγονότα των δύο εβδομάδων από τις 27/10/2011 μέχρι τις 10/11/2011 αυτό δείχνουν.

Ο τίτλος του μπλογκ δικαιώνεται πλήρως με βάση τα γεγονότα που έλαβαν χώρα από τη στιγμή της ανακοίνωσης της συμφωνίας της 26^ης Οκτωβρίου, μέχρι την ορκωμοσία του κ. Παπαδήμου! Τα νεύρα όλων μας τεντώθηκαν σε επικίνδυνο βαθμό! Η αρχή ήταν η περίφημη συμφωνία της 26^ης προς 27^η Οκτωβρίου και αυτά που περάσαμε θα τα μελετούν για χρόνια οι μελλοντικοί ιστορικοί, ενώ οι ερευνητές της πολιτικής επιστήμης, των οικονομικών, της κοινωνιολογίας κτλ, θα συγγράφουν εργασίες, βιβλία και διδακτορικά τις επόμενες δεκαετίες.

Έλαβε χώρα ένα γαϊτανάκι ανεύθυνων χειρισμών, δηλώσεων, διαρροών και παρασκηνιακών διαβουλεύσεων που συγκέντρωσε σε ελάχιστες μέρες όλες τις μικροπολιτικές πρακτικές του άθλιου ελληνικού πολιτικού συστήματος.

Πρωταγωνιστής ο Γιωργάκης και σε Β ανδρικό ρόλο ο Αντωνάκης. Άξιοι συμπαραστάτες ο Καρατζαφέρης και διάφοροι συντάκτες του «πολιτικού» ρεπορτάζ. Παρένθεση: πολιτικό ρεπορτάζ σημαίνει να έχω φίλους κάποιους βουλευτές και κομματικά στελέχη, που μου δίνουν ότι πληροφορία θεωρούν ότι τους συμφέρει εκείνη τη στιγμή και εγώ την αναμεταδίδω χωρίς καμία διασταύρωση; Κλείνει η παρένθεση.

Σε ρόλο κομπάρσου τα μπλογκς που οργίασαν εκείνες τις μέρες και που μέχρι να διαδώσουν την όποια «δημοσιογραφική» πληροφορία, αυτή είχε ήδη διαψευστεί!

Οι περισσότεροι από μας έχουμε πολλά να πούμε σε βάρος του πολιτικού συστήματος που οδήγησε τη χώρα στην παρούσα κατάσταση, όμως με την στάση των δύο πολιτικών αρχηγών το σακί των επιχειρημάτων μας ξεχείλισε! Οι αθλιότητες, τα ψεύδη, η πλήρης αδιαφορία για το δημόσιο συμφέρον και η θεοποίηση της καρέκλας είναι οι απόλυτοι μάρτυρες της ολοκληρωτικής κατάρρευσης αυτών των μεθόδων. Η αδιαφορία για την θέση της κοινής γνώμης (και κοινής λογικής) και τα απελπιστικά αργά αντανακλαστικά του Γιωργάκη και του Αντωνάκη δεν αφήνουν περιθώρια σε κανέναν να ελπίζει ότι τα κόμματα και οι κυβερνήσεις είναι σε θέση να βγάλουν τη χώρα από το αδιέξοδο που την έφεραν.

Φτάσαμε στο σημείο να παρακαλούν όλοι οι Έλληνες να τα βρουν επιτέλους οι δυο τους και να κάνουν κυβέρνηση συνεργασίας (εθνικής ενότητας, εθνικής ανάγκης, έκτακτης ανάγκης, συγκυβέρνηση, υπηρεσιακή κυβέρνηση και άλλα ωραία). Ποιοι; Οι Έλληνες. Που τους έλεγες για κυβερνήσεις συνεργασίας και έτρεχαν να κρυφτούν. Που το μόνο πρόσφατο τέτοιο παράδειγμα ήταν οι κυβερνήσεις Ζολώτα και Τσανετάκη που ήταν αδύνατο να λειτουργήσουν.

Έφτασαν να θέλουν να είναι στην ίδια κυβέρνηση ΠΑΣΟΚ και ΝΔ! Αν τα έλεγε αυτά κανείς πριν 10 χρόνια θα τον μάζευαν με ζουρλομανδύα.

Και ενώ δημοσκοπικά τα δύο μεγάλα κόμματα βρίσκονται σε ιστορικά χαμηλά, όλοι αναρωτιούνται αν αυτό σηματοδοτεί το τέλος του δικομματισμού. Όλοι τα έχουν βάλει με τους πολιτικούς, άσχετα από τις δικές τους προσωπικές ευθύνες, και κυρίως με τους πολιτικούς των κομμάτων που κυβέρνησαν τη χώρα και πάντα εξυπηρετούσαν προσωπικά ιδιοτελή συμφέροντα, τους καναλάρχες, τους εκδότες, τους μεγαλοεργολάβους (πολλές φορές οι δύο τελευταίοι ταυτίζονταν), τις τράπεζες, μεγάλους επιχειρηματικούς ομίλους και βέβαια τον στενό κομματικό μηχανισμό και την εκλογική τους πελατεία. Οι πρακτικές αυτές μάλιστα, σε συνθήκες απόλυτης διάλυσης της οικονομικής κατάστασης της πλειοψηφίας των πολιτών, δεν δείχνουν να έχουν εξαλειφθεί ή έστω περιοριστεί, επομένως η οργή του κόσμου έχει ενταθεί. Το κερασάκι στην τούρτα ήταν το δεκαπενθήμερο ανευθυνότητας!

Ταυτόχρονα παρατηρείται σημαντική ενίσχυση των μικρών κομμάτων. Το ΚΚΕ εμφανίζεται με αυξημένα ποσοστά, ο ΣΥΡΙΖΑ το ίδιο, το ΛΑΟΣ έχει λίγο μικρότερη αύξηση, αλλά έχει και αυτό αύξηση, η ΔΗΜΑΡ όχι απλά μπαίνει στη βουλή, αλλά δείχνει να έχει μια δυναμική, η ΔΗΣΥ ενώ έδειχνε να μην μπορεί να εισέλθει στην βουλή, τώρα παρουσιάζεται σταθερά εντός της, οι Οικολόγοι ξεπερνούν άνετα το όριο του 3% και εμφανίζουν αυξητικές τάσεις, ενώ ακόμα και ακραίες παρατάξεις όπως η Ανταρσύα και η Χρυσή Αυγή έχουν ποσοστά της τάξης του 1%.

Αν είχαμε αύριο εκλογές και επιβεβαιώνονταν τα ποσοστά των δημοσκοπήσεων στην κάλπη, υπήρχε το ενδεχόμενο τα έχουμε στη βουλή επτά κόμματα με ΠΑΣΟΚ και ΝΔ να έχουν χάσει μεγάλο ποσοστό των εδρών τους. Φυσικά η αυτοδυναμία είναι πρακτικά αδύνατη σε αυτήν την περίπτωση, οπότε οι κυβερνήσεις συνεργασίας είναι μονόδρομος, γιατί φαντάζομαι ότι κανείς δεν θα θέλει να οδηγηθεί η χώρα σε διαδοχικές εκλογικές αναμετρήσεις, ειδικά σε τέτοια δύσκολη χρονική συγκυρία, μέχρι να υπάρξει αυτοδυναμία, λες και με την αυτοδυναμία λύνονται όλα τα προβλήματα.

Επομένως, στην συνείδηση του κόσμου το ενδεχόμενο οι επόμενες κυβερνήσεις να μην είναι μονοκομματικές θεωρείται πολύ πιθανό και δείχνει να έχει μεγαλύτερη εξοικείωση με την ιδέα αυτή. ergω﷽﷽﷽﷽﷽.

3% και εμφανης πλειοψηφ

Τα δημοσκοπικά χαμηλά των δσταση.

﷽﷽﷽αιωνιζσα χρόνια συνέβαιύο μεγάλων κομμάτων, λοιπόν, η άνοδος των μικρών κομμάτων, η τωρινή «συγκυβέρνηση» και η σχεδόν βέβαιη αδυναμία αυτοδυναμίας, δημιουργούν τις συνθήκες κατάρρευσης του δικομματισμού.

Στο πλαίσιο αυτό ίσως επιτέλους μπορέσουμε να δούμε τα πραγματικά ποσοστά των κομμάτων. Η καραμέλα των κομμάτων εξουσίας, όταν τα μικρά κόμματα εμφάνιζαν ενισχυμένα ποσοστά, ήταν ότι είναι κόμματα διαμαρτυρίας και εκφράζουν μια αντίδραση της κοινωνίας, χωρίς να ανταποκρίνεται η εκλογική τους δύναμη στην πραγματικότητα.

Θα απαντούσα ότι τόσα χρόνια συνέβαινε ακριβώς το αντίθετο! Με τον φόβο της μη ύπαρξης αυτοδυναμίας ή με τον φόβο ότι υπήρχε ενδεχόμενο να συνεχίσει την, λανθασμένη συνήθως, πολιτική του ο εκάστοτε πρωθυπουργός, ο κόσμος ψήφιζε το αντίπαλο μεγάλο κόμμα και διαιωνιζόταν αυτή η κατάσταση.

Ίσως, τώρα μπορέσει ο κόσμος να εκφραστεί απαλλαγμένος από τις δεσμεύσεις και τα εκβιαστικά διλήμματα του παρελθόντος.

Ίσως μάλιστα να είναι κατάλληλες για την δημιουργία νέων συσχετισμών και σχηματισμών, καθώς ο φόβος της «εξόδου από το μαντρί» θα έχει περιοριστεί και η προοπτική εξουσίας δεν θα είναι ο μοναδικός συνδετικός κρίκος των διαφόρων τάσεων εντός του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ.

Σίγουρα θα πρέπει να γίνουν εκλογές το συντομότερο δυνατό, μόλις ξεκαθαρίσουν βέβαια κάποια πράγματα στην Ευρώπη και εξασφαλιστούν κάποιες βασικές συνθήκες, γιατί πολύ φοβάμαι ότι ανεξάρτητα από τα θετικά στοιχεία της παρούσας συγκυβέρνησης, δύσκολα θα μπορέσει να επιτύχει.

Ένα πρώτο σχόλιο της κυβέρνησης «εθνικής σωτηρίας»

Κυβέρνηση εθνικής σωτηρίας ή εθνικής ισορροπίας; Μάλλον το δεύτερο.

Καταρχήν να ξεκαθαρίσω ότι δεν θέλω να ανήκω στην κατηγορία των ανθρώπων που γκρινιάζουν διαρκώς και τα βλέπουν όλα στραβά πάντα.

Για αυτό θα αρχίσω από τα θετικά της νέας κυβέρνησης.

Καταρχήν απαλλαχτήκαμε επιτέλους από τον Γιωργάκη. Δυστυχώς  ο Γιώργος  Παπανδρέου αποδείχτηκε πολύ κατώτερος των περιστάσεων και των προσδοκιών που είχαν δημιουργηθεί όταν ανέλαβε την διακυβέρνηση της χώρας. Η προσπάθεια τήρησης δύσκολων εσωκομματικών ισορροπιών, σε συνδυασμό με προσωπικές φιλοδοξίες και με μία ασαφή και τουλάχιστον ανορθόδοξη σχέση με την οικογένειά του, τον οδήγησαν σε πολύ επικίνδυνες επιλογές για την Ελλάδα.

Επίσης έφυγαν από την κυβέρνηση πολιτικοί του ύφους και ήθους των Καστανίδη και Μπεγλίτη, οι οποίοι εκφράζουν ένα παλαιού τύπου πολιτικάντικο λόγο συνοδευόμενο από ανστοιχες ﷽﷽και των προσδοκιτίστοιχες πράξεις.

Επιπλέον είναι η πρώτη φορά που βρίσκονται στην ίδια κυβέρνηση άνθρωποι του ΠΑΣΟΚ και της ΝΔ, υπό την πρωθυπουργία ενός, αν μη τι άλλο, σοβαρού ανθρώπου.

Ο τελευταίος είναι ένα ακόμα θετικό στοιχείο αυτής της μεταβατικής κυβέρνησης. Μπορεί να έχει κανείς τις επιφυλάξεις του επειδή έχουμε να κάνουμε με έναν κατεξοχήν άνθρωπο του τραπεζικού συστήματος με κάποια προϊστορία στο λογιστικό μαγείρεμα της εισόδου της Ελλάδας στην ΟΝΕ και γενικότερα επειδή είναι πιθανότερο να κάνει επιλογές που θα εξυπηρετούν τα τραπεζικά συμφέροντα έναντι αυτών του λαού, όμως δεν πρέπει να παραγνωρίζουμε τις γνωστές θετικές πλευρές του. Ξέρει να μιλήσει χωρίς σκονάκι, δεν μακρηγορεί λέγοντας ανούσιες βλακείες, έχει γνώσεις, σοβαρότητα και ισχυρές γνωριμίες ενώ παράλληλα δεν έχει ανάγκη την ψήφο των πελατών.

Ακόμα, με εξαίρεση τον Αβραμόπουλο, οι υπόλοιποι συμμετέχοντες της ΝΔ είναι σοβαροί, όπως ο Δήμας που έχει αποδείξει τις ικανότητες και το επίπεδό του, ενώ και οι καθηγητές κουβαλούν αξιοπρεπή βιογραφικά.

Κλείνοντας με τα θετικά, έχω να αναφέρω την συμμετοχή του Γιαννίτση και του Σταυρόπουλου που φαίνεται να είναι προσωπικές επιλογές του Παπαδήμου και δείχνουν το στίγμα ότι αν ήταν στο χέρι του η κυβέρνηση που θα επέλεγε θα ήταν πολύ διαφορετική.

Όμως θα πω και στραβά, κυρίως για να εκτονωθώ και να δικαιολογήσω και τον τίτλο του μπλογκ.

Τα νεύρα μου, λοιπόν, με πιάνουν όταν βλέπω πανταχού παρούσα την Φώφη Γεννηματά! Τόσο μεγάλο πολιτικό μέγεθος έχει πια; Συμμετέχει πάντα σε όλες τις κυβερνήσεις, λες και από όπου περνάει αφήνει το πολιτικό στίγμα της με το πλούσιο έργο της. Είπαμε να κουβαλάς όνομα, αλλά πρέπει να υπάρχει και κάτι ουσιαστικό...

Παρόμοια είναι τα συναισθήματα που μου δημιουργούν και κάποιες άλλες κυρίες της κυβέρνησης, όπως η Μαριλίζα και η Χριστοφιλοπούλου. Που τις βρήκαν αυτές; Τόσο ξύλινο και κενό λόγο δεν έχει ούτε ο Τόλκας και ο Κικίλιας (φαντάσου να βάζαν και αυτόν!)!

Βέβαια δεν πρέπει να ξεχάσω τις συμπάθειές μου. Βενιζέλος, Πάγκαλος, Ρέππας. Ότι χειρότερο κυκλοφορεί στην ελληνική πολιτική ζωή. Άσχετα αν το παίζουν εκσυγχρονιστές (πάει και αυτή η λέξη, ξεφτιλίστηκε) κάποιοι από αυτούς, στην ουσία ενδιαφέρονται μόνο για το προσωπικό τους πολιτικό όφελος, ανεξάρτητα από κόστος. Στην λέξη αριβίστας στο λεξικό έχει τις φωτογραφίες και των τριών.

Να μην ξεχάσω να αναφερθώ στην αποχώρηση από την κυβέρνηση των Μόσιαλου και Λαμπρινήδη, που δείχνει αδικαιολόγητη, ειδικά αν συγκριθεί με την παραμονή άλλων στελεχών.

Για τον Αβραμόπουλο ό,τι και να πει κανείς είναι λίγο. Μηδέν έργο, μηδέν ουσία. Μόνο δημόσιες σχέσεις.

Ένα ακόμα αρνητικό στοιχείο της σημερινής κυβέρνησης είναι η μη συμμετοχή σε αυτήν στελεχών της Δημοκρατικής Συμμαχίας. Η Ντόρα από την αρχή δήλωσε ανοιχτά την στήριξή της στην επερχόμενη κυβέρνηση, οπότε θα δικαιούνταν κάποιου είδους συμμετοχή, ειδικά αν λάβουμε υπόψιν μας το γεγονός ότι και συμφωνεί απόλυτα με την κυβερνητική πολιτική και έχει ικανά και σοβαρά στελέχη. Αλλά φαντάζομαι ότι ο Σαμαράς δεν θα συμφωνούσε σε κάτι τέτοιο (με γνώμονα πάντα το δημόσιο συμφέρον...).

Όσο για τις φήμες που είχαν κυκλοφορήσει σχετικά με τη δημιουργία ενός ολιγομελούς και ευέλικτου σχήματος, διαψεύστηκαν πανηγυρικά! Φαίνεται ότι απλώς προσέθεταν μία θέση αναπληρωτή υπουργού για να βολέψουν τα νέα πρόσωπα, αυξάνοντας τελικά τον αριθμό των κυβερνητικών στελεχών και φυσικά το αντίστοιχο κόστος. Φαίνεται ότι λεφτά υπάρχουν...

Και περνάμε τώρα στα καλά παιδιά του ΛΑΟΣ. Το άθλιο πολιτικό σύστημα έκανε τον Καρατζαφέρη και τον Βορίδη να μοιάζουν οι μόνες φωνές της λογικής, μαζί με την Ντόρα και τον Κουβέλη φυσικά, αλλά αυτοί δεν μετράνε γιατί ήταν αναμενόμενο ως ένα βαθμό.

Έδωσαν το δικαίωμα, μάλιστα, στον Καρατζαφέρη να διαμορφώνει και να επηρεάζει τις εξελίξεις, ενώ λίγο έλειψε να μας πει ότι θα γινόταν και πρωθυπουργός. Ο υστερικός Άδωνης, ο φασίστας Βορίδης και ο γραφικός Ροντούλης είναι στελέχη της κυβέρνησης. Τι να σχολιάσει κανείς; Ότι ευτυχώς που δεν προτιμήθηκαν ο Βαΐτσης και ο Αποστολάκης;

Αφήνω για το τέλος το πιο γελοίο και γραφικό στοιχείο της ιστορίας.

Η ορκωμοσία!!!

Σκηνές απείρου κάλους με πέντε τράγους με πετραχείλια και χρυσά άμφια να «ορκίζουν» πρωθυπουργό και υπουργούς. Ψαλμωδίες και λιβάνια μέσα στο προεδρικό μέγαρο. Εικόνες άλλης εποχής που επιβεβαιώνουν με τον χειρότερο τρόπο το ότι ζούμε σε θεοκρατικό καθεστώς και μας κάνουν ρεζίλι διεθνώς (λες και δεν έφτανε το ρεζιλίκι των τελευταίων ημερών). Το κερασάκι στην τούρτα;

Ο αρχιεπίσκοπος υπογράφει το πρωτόκολλο μετά τον Πρόεδρο της δημοκρατίας και τον πρωθυπουργό.

Ξεφτίλα να γίνονται αυτά εν έτη 2011.

Ανεξάρτητα από όλα αυτά τα σχόλια, επιθυμώ σφόδρα να πετύχει αυτή κυβέρνηση, όσο και αν το βλέπω λίγο δύσκολο, γιατί πραγματικά το έχουμε ανάγκη όλοι και γιατί ενδεχόμενη επιτυχία θα αποτελέσει θετικό προηγούμενο για μελλοντικές κυβερνήσεις συνεργασίας, σε πιο ομαλές συνθήκες και με πιο υπεύθυνους αρχηγούς κομμάτων.

Να γίνει δημοψήφισμα για το αν θέλουμε δημοψήφισμα!

Να λοιπόν που ασχολείται ολόκληρος ο πλανήτης ξανά μαζί μας! Αρκούσε η ανακοίνωση του πρωθυπουργού της χώρας για δημοψήφισμα το οποίο θα καλούσε τον λαό να αποφασίσει για την δανειακή σύμβαση (;) ή κάτι σχετικό τέλος πάντων. Οι αντιδράσεις του πολιτικού κόσμου ήταν άμεσες. Αρνητικές στην πλειοψηφία τους, εξαιρουμένων των φωνών που συμφωνούν πάντα με τις επιλογές της κυβέρνησης ή κάποιων άλλων φωνών που αρέσκονται στο να αποτελούν πνεύματα αντιλογίας και να προβοκάρουν συζητήσεις.

Και το ερώτημα που τίθεται είναι το εξής: γιατί τόσες αρνητικές φωνές, από όλο το φάσμα του πολιτικού κόσμου, σε μία απόφαση που εξυμνεί τη δημοκρατία και τη λαϊκή κυριαρχία;

Ακόμα και η αριστερά (ριζοσπαστική ή light), ακόμα και η δεξιά (φιλελεύθερη ή hardcore), ακόμα και εντός του ΠΑΣΟΚ, όλοι «λύσσαξαν» όπως χαρακτηριστικά δήλωσε ο Παπανδρέου. Προφανώς οι θέσεις που λαμβάνουν οι πολιτικοί και τα κόμματα σχετίζονται με τα συμφέροντά τους και σίγουρα μία επίθεση στην κυβέρνηση, με αφορμή αυτή της την επιλογή, προσφέρεται και κάνει πιο ρεαλιστικό το αίτημα για προσφυγή στις κάλπες, που είναι πάγιο για την αντιπολίτευση. Όμως η συγκεκριμένη επιλογή για δημοψήφισμα ξύπνησε και ένστικτα ακομμάτιστων προσωπικοτήτων από όλα τα κοινωνικά στρώματα και αποτυπώθηκε σε ένα βαθμό σε όλον τον κοινωνικό ιστό.

Αν προσπαθήσει κανείς να απαντήσει στο ερώτημα, θα πρέπει να οριοθετήσει πρώτα από όλα την γενικότερη άποψή του για τα δημοψηφίσματα, αν και θα ήταν σωστότερο να διαχωρίζαμε την θέση που μπορεί να έχει κάποιος για τα δημοψηφίσματα γενικά από αυτή που έχει για το συγκεκριμένο.

Η προσωπική μου θέση είναι ότι είμαι σαφώς υπέρ των δημοψηφισμάτων. Νομίζω ότι λίγοι είναι αυτοί που θα διαφωνήσουν ότι τα δημοψηφίσματα είναι, μαζί με τις εκλογές φυσικά, ο μοναδικός τρόπος για άμεση δημοκρατία. Δεν είναι η στιγμή να συζητήσουμε για το αν η δημοκρατία είναι το καλύτερο πολίτευμα και υπό ποιες προϋποθέσεις, ούτε για το αν η αμεσότητα της δημοκρατίας την βοηθάει ή όχι. Το γεγονός είναι ότι με τα δημοψηφίσματα πλησιάζουμε περισσότερο στην δημοκρατία της αρχαίας Αθήνας, όπου συμμετείχαν σε όλες τις αποφάσεις όλοι οι πολίτες (όσο λανθασμένες και αν ήταν αυτές μερικές φορές). Ανήκω, μάλιστα στην κατηγορία των ανθρώπων που κάθε φορά που κάποια κυβέρνηση επιχειρούσε να προσφύγει σε εκλογές για να πάρει νωπή λαϊκή εντολή και να περάσει κάποιο μέτρο, υποστήριζα ότι τις περισσότερες φορές θα αρκούσε ένα δημοψήφισμα, όπως για παράδειγμα για τη συμμετοχή ή όχι του ΔΝΤ στη διάσωση της χώρας. Νομίζω ότι θα ήταν πολύ καλύτερο να είχε γίνει παρόμοια επιλογή το περασμένο φθινόπωρο αντί να υπονοούνται απειλές και εκβιαστικά διλλήματα ενόψει των δημοτικών εκλογών, τις οποίες με αντιδημοκρατικό και απαξιωτικό τρόπο  ο Παπανδρέου θεώρησε ως ψήφο εμπιστοσύνης για την κυβέρνησή του. Βέβαια, θεωρώ αυτονόητο ότι τα δημοψηφίσματα αυτά θα πρέπει να γίνονται πάντα υπό συγκεκριμένες προϋποθέσεις κυρίως σε ότι αφορά τα ερωτήματα και τη σαφήνειά τους αλλά και σε σχέση με την πληροφόρηση των πολιτών, ώστε να είναι σε θέση να αποφασίσουν.

Για το συγκεκριμένο, λοιπόν, δημοψήφισμα θα τοποθετηθώ σαφέστατα αρνητικά.  Οι λόγοι είναι απλοί και έχουν αναφερθεί από πολλούς. Καταρχήν είναι οφθαλμοφανές ότι η πρωτοβουλία αυτή εξυπηρετεί μικροπολιτικές σκοπιμότητες. Σε μια τόσο ρευστή και αβέβαιη πολιτική συγκυρία, χωρίς κανένα πολιτικό σχέδιο, που οι αποφάσεις αλλάζουν από τη μία στιγμή στην άλλη, όταν ουδείς γνωρίζει τι ξημερώνει την επόμενη ημέρα, όταν οι εξελίξεις είναι ραγδαίες, όταν υπάρχει τέτοια λαϊκή αγανάκτηση και πολιτική πόλωση και όταν η χώρα βρίσκεται στο χείλος της χρεωκοπίας, τότε το δημοψήφισμα δεν λύνει κανένα πρόβλημα, αντίθετα προκαλεί νέα. Διχάζει τον λαό, πολώνει το κλίμα, ενισχύει την αβεβαιότητα, προκαλεί την αγανάκτηση των ευρωπαίων ηγετών, αναστατώνει την διεθνή κοινότητα και τορπιλίζει την αξιοπιστία της χώρας. Μπορούμε να κατηγορήσουμε για πολλά την Ευρώπη, όμως έγιναν μαραθώνιες διαπραγματεύσεις για να καταλήξουμε στην συμφωνία της 27^ης Οκτωβρίου και ανεξάρτητα από το αν συμφωνεί κανείς με αυτήν ή όχι, δεν είναι δυνατόν να την τορπιλίζει o Έλληνας πρωθυπουργός με αυτόν τον τρόπο, λίγες μέρες μετά. Ένας άλλος λόγος που διαφωνώ με το συγκεκριμένο δημοψήφισμα είναι και ότι δεν φαίνεται κάποιο ξεκάθαρο ερώτημα που θα μπορούσε να θέσει κανείς σε αυτήν την χρονική στιγμή. Ιστορικά στην Ελλάδα τα δημοψηφίσματα είχαν να κάνουν με το πολιτειακό, δηλαδή με θέματα τεράστιας σημασίας για τη ζωή και το μέλλον της χώρας. Έχουν περάσει ιστορικές στιγμές που θεωρούνται σταθμοί για την Ελλάδα, δεν προσέφυγαν ποτέ όμως οι ηγέτες στην λαϊκή ετυμηγορία για να αποφασίσουν. Δεν παραγνωρίζω την αξία της δανειακής σύμβασης για το μέλλον της χώρας, όμως ένα τέτοιο ερώτημα συμπεριλαμβάνει μεγάλο πλήθος τεχνικών λεπτομερειών που είναι αδύνατο να γνωρίζει και να μπορεί να διαχειριστεί ο μέσος πολίτης. Όσο για το αν θα μπορούσε να τεθεί ένα ερώτημα του τύπου αν θέλουμε το ευρώ ή γενικά την Ευρωπαϊκή Ένωση, νομίζω ότι είναι τελείως ανούσιο, καθώς εκτιμώ ότι η συντριπτική πλειοψηφία των Ελλήνων θα απαντούσε θετικά σε κάτι τέτοιο.

Το μόνο ερώτημα που θα έπρεπε να τεθεί σε δημοψήφισμα αυτήν την εποχή, αλλά κανένας πρωθυπουργός των τελευταίων ετών δεν είχε το πολιτικό ανάστημα να το θέσει, είναι ο διαχωρισμός κράτους- εκκλησίας. Υπήρχε μάλιστα στην διακήρυξη της 3^ης του Σεπτέμβρη κατά την ίδρυση του ΠΑΣΟΚ. Από τότε το ακούμε συνεχώς από διάφορους «προοδευτικούς», αλλά ούτε καν οι βουλευτές δεν το θίγουν, με εξαίρεση την αριστερά. Ειδικά σήμερα με την κρίση που περνά η χώρα, ο διαχωρισμός κράτους-εκκλησίας είναι περισσότερο επιβεβλημένος από ποτέ. Βέβαια δεν θα τολμήσει να το κάνει αυτό ο Παπανδρέου, πολύ απλά γιατί δεν θα κερδίσει κάτι πολιτικά, μόνο θα χάσει.

Τέλος υπάρχει ένας ακόμα λόγος για να μην επιθυμώ το συγκεκριμένο δημοψήφισμα. Πολύ απλά το εισηγήθηκαν ή είναι υπέρ του οι Ρέππας, Καστανίδης, Μπεγλίτης (ναι αυτός που ξήλωσε όλη την ηγεσία του στρατεύματος δύο μέρες πριν την ψήφο εμπιστοσύνης), Παπουτσής και Βενιζέλος (αν και το αρνείται). Αυτό και μόνο τα λέει όλα. Οι πολιτικοί του προηγούμενου αιώνα, του παρασκηνίου και των παραπολιτικών και μικροπολιτικών μεθοδεύσεων το θεωρούν ως λύση! Δεν είναι τυχαίο ότι ο πολιτικός τυχοδιωκτισμός που χαρακτηρίζει την απόφαση αυτού του δημοψηφίσματος, χαρακτηρίζει και την πολιτική τους πορεία.

Το μεγαλύτερο σφάλμα του Παπανδρέου είναι ότι όχι μόνο δεν τους διώχνει από το κόμμα του αλλά τους δίνει και υπουργικές θέσεις και ακούει και τις προτροπές τους.

Γιατί θα πάω στο Σύνταγμα την άλλη Κυριακή (30/10/11)

Η αλλιώς γιατί πήγα στο Σύνταγμα την περασμένη Τετάρτη. Βρισκόμενος την Τετάρτη στην συγκέντρωση – διαδήλωση του Συντάγματος και αφού έκανα μια βόλτα από Σύνταγμα μέχρι το Αρχαιολογικό Μουσείο μέσω Πανεπιστημίου και επιστρέφοντας μέσω Σταδίου, με λύπη μου διαπίστωσα ότι δεν ήταν δυνατό να ταυτιστώ με καμία ομάδα ή συνδικάτο. Δεν με εκφράζει ούτε η ΓΣΣΕ, ούτε η ΑΔΕΔΥ, ούτε η ΠΟΕ-ΟΤΑ, ούτε η ΟΤΟΕ, ούτε η ΟΛΜΕ, ούτε οι ταξιτζήδες, ούτε το ΠΑΜΕ, ούτε ο Σαμαράς, ούτε η Βάσω, ούτε ο ΣΥΡΙΖΑ και οι μπαχαλάκιδες, ούτε οι Χρυσαυγίτες, ούτε οι ΔΕΝ ΠΛΗΡΩΝΩ, ούτε ο κάθε αργόσχολος βολεμένος συνδικαλάτορας που ξεβολεύτηκε.

Οπότε έμεινα μόνος μου να κυκλοφορώ στην πλατεία.

Ήθελα απλά να παραστώ σε αυτήν την διαμαρτυρία και πολύ περισσότερο θέλω να παραστώ στην ερχόμενη την Κυριακή, γιατί πολύ απλά θέλω να δείξω την διαφωνία μου με την άνιση και άδικη κατανομή των βαρών της κρίσης και την έλλειψη εμπιστοσύνης στο ότι θα μας βγάλουν από αυτήν αυτοί που μας οδήγησαν εκεί.

Αυτό θεωρώ ως κοινό τόπο σε όσους συμμετέχουν σε αυτό το κίνημα των «Αγανακτισμένων», ανεξάρτητα από τις διαφωνίες και τις αντιφάσεις που υπάρχουν μεταξύ αυτών των τόσο ετερόκλητων ομάδων που το αποτελούν.

Παγίδες του Πάγκαλου

Η παγίδα της αλήθειας αυτών που λέει.

Είμαι από εκείνους που πάντα προσπαθούν να δουν την αλήθεια μιας πρότασης, ανεξάρτητα από το ποιος την διατυπώνει.

Στην πολιτική, όμως, τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά. Προσοχή. Δεν ακυρώνω την αλήθεια της πρότασης, απλά ισχυρίζομαι ότι χρειάζεται να βλέπουμε κάποιες παραμέτρους και κάποιες συνθήκες υπό τις οποίες γίνεται η διατύπωση αυτής της αλήθειας. Με άλλα λόγια, ποιος την διατυπώνει, πότε την διατυπώνει και γιατί την διατυπώνει.

Ο αντιπρόεδρος (ένας εκ των δύο) της κυβέρνησης έχει κάνει κατά καιρούς διάφορες δηλώσεις που έχουν προκαλέσει έντονες αντιδράσεις και πόλωση. Θα σταθώ σε δύο από αυτές, γιατί θεωρώ ότι διαπνέονται από το ίδιο ακριβώς πνεύμα, εξυπηρετούν την ίδια σκοπιμότητα και βεβαίως έχουν τεράστιο ποσοστό αληθείας μέσα τους. Στο τελευταίο βρίσκεται και η μεγάλη παγίδα.

Οι δηλώσεις του αντιπροέδρου που θα μας απασχολήσουν είναι η γνωστή «μαζί τα φάγαμε» και η πιο πρόσφατη «οι ελεύθεροι επαγγελματίες κλέβουν μόνιμα το κράτος». Σε αυτές τις δύο δηλώσεις θα ήθελα να προσθέσω και την επίσης δημοφιλή «οι δημόσιοι υπάλληλοι είναι κοπρίτες», αλλά την εντάσσω περισσότερο στην πρώτη δήλωση.

Ξεκαθαρίζω ξανά ότι όλες αυτές οι δηλώσεις, παρά την έντονη γενίκευση που τις χαρακτηρίζει, περιέχουν μεγάλες αλήθειες. Δε νομίζω ότι υπάρχει Έλληνας που να αμφιβάλλει ότι οι πολιτικοί δέχονταν και δέχονται ακόμα τεράστιες πιέσεις για διορισμούς στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στις οποίες ενέδιδαν και ενδίδουν με συνέπεια να δημιουργηθεί ένα τεράστιο και αναποτελεσματικό κράτος. Με βάση τις εξηγήσεις του αντιπροέδρου για τη δήλωση «μαζί τα φάγαμε», σύμφωνα με τις οποίες εννοούσε αυτούς ακριβώς τους διορισμούς, η εγκυρότητα της φράσης του αυτής είναι προφανής. Συνδυάζεται μάλιστα άψογα με την άλλη φράση σχετικά με τους «κοπρίτες δημοσίους υπαλλήλους». Είναι σαφές ότι όταν προσλαμβάνεις παραπάνω προσωπικό από αυτό που είναι απαραίτητο, το πλεονάζον, μη έχοντας αντικείμενο, θα συμπεριφέρεται ως κοπρίτης. Αντίστοιχη είναι η αλήθεια της δήλωσης για τους ελεύθερους επαγγελματίες. Δεν περίμενε κανείς τον Πάγκαλο για να ενημερωθεί ότι οι υδραυλικοί, οι ηλεκτρολόγοι, οι δικηγόροι, οι μηχανικοί, οι γιατροί κτλ, δεν κόβουν αποδείξεις ή κόβουν για ποσά πολύ μικρότερα των πραγματικών. Αναγνωρίζοντας ότι οι παραπάνω δηλώσεις είναι ισοπεδωτικές και περιλαμβάνουν άδικες γενικεύσεις, καθώς υπάρχουν πολλοί φιλότιμοι και τίμιοι δημόσιοι υπάλληλοι που επωμίζονται τον μεγαλύτερο όγκο της δουλειάς, όπως και σεβαστός αριθμός ελευθέρων επαγγελματιών που κόβουν απόδειξη ή απλά έχουν πραγματικά πολύ μικρά εισοδήματα (π.χ. νέοι ελεύθεροι επαγγελματίες που εργάζονται ως υπάλληλοι, αλλά αμείβονται με μπλοκάκι), είναι γεγονός ότι είναι αληθείς.

Επομένως, δεν είναι παράλογο να πει κανείς «δίκιο έχει ο Πάγκαλος, έτσι είναι τα πράγματα, επιτέλους κάποιος που το δήλωσε δημοσίως». Πράγματι έτσι είναι τα πράγματα. Όμως ας δούμε λίγο τις παραμέτρους για τις οποίες μιλήσαμε πιο πάνω.

Πότε τα είπε; Ποιος τα είπε αυτά; Γιατί τα είπε;

Χωρίς να ακυρώνουμε την εγκυρότητα των προτάσεων, ας την αγνοήσουμε προσωρινά και ας απαντήσουμε στα ερωτήματα ένα-ένα.

Πότε τα λέει; Τα λέει σε μία πάρα πολύ δύσκολη εποχή για τη χώρα. Ζούμε στιγμές όπου ζητείται από τους πολίτες να αλλάξουν άρδην τον τρόπο ζωής τους. Να υποβαθμίσουν σημαντικά την ποιότητα ζωής τους. Εποχές που καταλύονται κεκτημένα αιματηρών και βίαιων αγώνων. Εποχές όπου η Ελλάδα έχει ανάγκη να αλλάξει νοοτροπία για να βγει από το τέλμα στο οποίο έχει περιέλθει. Δεν ειπώθηκαν κάποια άλλη χρονική στιγμή, αλλά τώρα. Ο Πάγκαλος ήταν υπουργός και σε προηγούμενες κυβερνήσεις, αλλά δεν έκανε τότε κάποια δήλωση σχετικά με το πόσο κλέβουν οι ελεύθεροι επαγγελματίες.

Έχουμε εντοπίσει, λοιπόν, το χρονικό πλαίσιο των δηλώσεων.

Ποιος τα είπε; Τα είπε ένας άνθρωπος που βρίσκεται στις πιο σημαντικές θέσεις ευθύνης του κράτους τα τελευταία τριάντα χρόνια. Από βουλευτής και υφυπουργός, μέχρι υπουργός και αντιπρόεδρος σε ποικίλα πόστα, έχοντας πάρα πολλές ευκαιρίες να εφαρμόσει τις πολιτικές του και διαθέτοντας μεγάλη εξουσία και την εμπιστοσύνη τόσο των ψηφοφόρων του όσο και των εκάστοτε πρωθυπουργών. Η ευθύνη του για την παγίωση και διατήρηση των φαινομένων που περιγράφει είναι ομολογούμενη και τεράστια. Δεν παραγνωρίζω την ευθύνη των πολιτών, όμως η αυτή εκείνου που έχει το μαχαίρι έχει και το καρπούζι είναι ασύγκριτα μεγαλύτερη.

Καθορίσαμε, λοιπόν, και το πρόσωπο.

Για να απαντήσουμε το τρίτο ερώτημα, θα χρειαστούμε τη βοήθεια που θα μας προσφρουν ﷽﷽﷽﷽﷽ τη βοήθεια που μας προσφπέρουν οι δύο προηγούμενες απαντήσεις. Με βάση το ποιος κάνει τις συγκεκριμένες δηλώσεις και το πότε τις κάνει είναι σχετικά εύκολο να δει κανείς τον λόγο για τον οποίο τις κάνει. Απλώς για να δημιουργήσει συνενόχους στο έγκλημα το οποίο διέπραξε! «Μαζί τα φάγαμε», όχι μόνος μου! Νομίζω ότι δεν είναι δύσκολο να κατανοήσει κανείς ότι το μαζί σχετίζεται με την πολιτική εξουσία από την μία πλευρά και τους πολίτες από την άλλη. Δεν εννοεί μόνο τον εαυτό του και τους πολίτες και καλά κάνει. Και εγώ όταν αναφέρομαι στον Πάγκαλο αναφέρομαι στην εκάστοτε πολιτική εξουσία που έχει λειτουργήσει με τον τρόπο αυτό και έχει χρησιμοποιήσει τις πρακτικές που όλοι γνωρίζουμε.

Η δημιουργία συνενόχων είναι επομένως το κίνητρο για τις δηλώσεις αυτές. Είσαστε και εσείς στο παιχνίδι. Δεν είμαστε μόνοι μας. Δεν έχει σημασία πόσα φάγατε εσείς, πολλά, λίγα ή αν φάγατε λιγότερα από εμάς. Όχι, φάγατε και εσείς, άρα είστε το ίδιο υπεύθυνοι. Άσπρο ή μαύρο. Έφαγες δεν έφαγες. 

Στα δικαστήρια υπάρχει διαβάθμιση των εγκλημάτων και αντιστοίχως των ποινών. Υπάρχουν ελαφρυντικά. Άλλο να περάσει ένα φορτηγό με κόκκινο φανάρι και 80χλμ/ώρα μια διασταύρωση με λεωφόρο και να παρασύρει αυτοκίνητα, δίκυκλα και πεζούς και άλλο να περάσει ένα μηχανάκι με κόκκινο αργά και προσεκτικά ένα δρόμο χωρίς κίνηση. Για μερικούς και στις δύο περιπτώσεις οι οδηγοί παρανόμησαν άρα είναι το ίδιο ένοχοι. Σύμφωνοι, και οι δύο έκαναν την ίδια παράβαση, αλλά η ανευθυνότητα και οι συνέπειες δεν είναι οι ίδιες.

Με τη λογική αυτή οι συνένοχοι που επικαλείται ο αντιπρόεδρος υπάρχουν και είναι και αυτοί ένοχοι. Αλλά σε ποιον βαθμό; Σίγουρα ασύγκριτα μικρότερο με αυτόν της πολικής εξουσίας και εδώ ακριβώς είναι το κλειδί της παγίδας του Πάγκαλου.

Αναφέρεται σε υπαρκτές ευθύνες του λαού (του τμήματος εκείνου που τον ψήφισε βέβαια) θεωρώντας ότι έτσι μειώνονται οι δικές του και προετοιμάζοντας το κλίμα για τα σκληρά και άδικα μέτρα που λαμβάνονται και θα ληφθούν σε βάρος του λαού (είτε τον ψήφισε είτε όχι). Τα μέτρα αυτά έχουν τον χαρακτήρα ποινής. Περάσατε καλά (όλοι σας), δεν σας άξιζε και τώρα θα υποστείτε τις συνέπειες εσείς, γιατί εμείς δεν πρόκειται να υποστούμε καμία, ακόμα και αν φταίξαμε πολύ περισσότερο από εσάς. Άλλωστε κάπως πρέπει να εξηγηθεί το γεγονός ότι παρουσιονται ﷽﷽﷽﷽γηθετος  μέτρα που λαμπολυργάζονται ως σωτήρες εκείνοι που οδήγησαν τη χώρα σε αυτήν την κατάσταση.

Πρόσφατα έκανε και μία ακόμα ανεκδιήγητη δήλωση. Δεν έχει λέει να πληρώσει το χαράτσι του Βενιζέλου για τα ακίνητα. Πολλοί θεώρησαν ότι το είπε ειρωνικά. Εμένα δεν μου φάνηκε να κάνει καθόλου χιούμορ. Χιούμορ έκανε στο τμήμα της δήλωσης που αναφερόταν στην ενδεχόμενη σύλληψή του από τον Βενιζέλο, αν δεν το πληρώσει. Όπως και να ‘χει είναι τουλάχιστον άστοχη δήλωση και δεν πιστεύω ότι υπάρχουν πολλοί που θεωρούν ότι δεν έχει τα χρήματα, είναι όμως ενδεικτική της αλαζονείας και του γενικότερου ήθους του.

Κλείνοντας θέλω να επαναλάβω κύριο αίτιο της στάσης μου απέναντι στον Πάγκαλο, είναι η ασυμφωνία των λεγομένων του με τη συμπεριφορά του και η δημιουργία εντυπώσεων.  Πιστεύω ότι ενισχύω την εγκυρότητα της θέσης μου με ένα ακραίο, αλλά ενδεικτικό παράδειγμα. Αν ο Μάκης Ψωμιάδης κάνει τη δήλωση « Το ελληνικό ποδόσφαιρο, αγαπούλες μου, μαστίζεται από την ανάμειξη σε αυτό ανθρώπων του υποκόσμου και αμφισβητούμενης φερεγγυότητας και ήθους, που στήνουν παιχνίδια, εξαγοράζουν διαιτητές, δωροδοκούν δικαστές και μισθοδοτούν ταραχοποιούς οργανωμένους οπαδούς», θα βγει κανείς να πει μπράβο στον Μάκη που είπε τις αλήθειες;