Ο Ελληνάρας και τα κούτσουρα

Ο «έξυπνος» Έλληνας βρήκε πάλι τη λύση στην κρίση και στην εξωφρενική αύξηση της τιμής του πετρελαίου. Τα τζάκια και τις ξυλόσομπες! Το πιο ενοχλητικό είναι το ύφος και το καμάρι με το οποίο ανακοινώνουν την λύση τους, ως μαγική, οικονομική και αποτελεσματική.

Μάλιστα! Μετά από τόσους αιώνες επιστημονικής και τεχνολογικής εξέλιξης η λύση για θέρμανση είναι η ίδια με αυτή του ανθρώπου των σπηλαίων. Μπορεί ο άνθρωπος να πήγε στο φεγγάρι, να κατασκευάζει τεχνητές καρδιές, να επικοινωνεί με τον υπόλοιπο κόσμο με ένα κλικ του υπολογιστή του, όμως για θέρμανση στην Ελλάδα του 2013 θα καίει ξύλα. Δεν αναφέρομαι στα ενεργειακά

Αθεΐα και δημιουργία μουσουλμανικού τεμένους

Προσφάτως ανέκυψε ξανά το ζήτημα με το μουσουλμανικό τέμενος και φυσικό επακόλουθο ήταν να αναζωπυρωθεί η σχετική συζήτηση.

Αυτό που παρατηρεί κανείς παρακολουθώντας τις διάφορες απόψεις που διατυπώνονται δημοστητας.﷽﷽﷽﷽νφανατικουλμάνους και ταυτίως, είναι η πάγια θέση των παραδοσιακών «αντιχριστιανικών» ομάδων υπέρ της κατασκευής ενός τέτοιου χώρου για τους μουσουλμάνους και ταυτόχρονα η θέση των πιο φανατικών πιστών χριστιανών ή «πατριωτών» εναντίον φυσικά μιας τέτοιας πιθανότητας.

Όσοι τάσσονται ενάντια στην δημιουργία  του τζαμιού, συνήθως ανήκουν σε φανατικές χριστιανικές ή ρατσιστικές ομάδες και τα βασικότερα επιχειρήματά τους σχετίζονται με το γεγονός ότι η μουσουλμανική είναι “κακή” θρησκεία και ότι δεν γίνεται να έχουμε μουσουλμανικό τέμενος όταν το 98% των Ελλήνων είναι χριστιανοί. Για τους ρατσιστές δεν μπορεί να πει πολλά κανείς, αφού “πας μη Έλλην” (και μη χριστιανός θα προσέθετα) όχι απλώς δεν δικαιούται θρησκευτικό χώρο, αλλά καλά θα έκανε να εγκαταλείψει την χώρα.

Οι εφηβικές φαντασιώσεις ενός φασίστα

Η κλασικότερη φαντασίωση ενός νεαρού άνδρα (πολλές φορές κρατάει και μέχρι μεγαλύτερες ηλικίες) είναι ότι κάποιος «κακός» πάει να πειράξει, να κλέψει, να βιάσει μια κοπέλα και ξαφνικά εμφανίζεται εκείνος ως από μηχανής θεός και τα βάζει με τον κακοποιό σώζοντας την κοπέλα! Η κοπέλα φυσικά νιώθοντας απέραντη ευγνωμοσύνη και θαυμασμό για τον γενναίο ήρωά της, του παραδίδεται και ένας φλογερός έρωτας ξεκινά.

Η αποτυχία της εθνικής πόλο στην Ολυμπιάδα

Το αν η πορεία μίας εθνικής ομάδας θα χαρακτηριστεί ως αποτυχία ή ως επιτυχία, έχει να κάνει με τις προσδοκίες που έχουν καλλιεργηθεί το προηγούμενο διάστημα, οι οποίες εξαρτώνται από τις δυνατότητες της ομάδας σε σχέση με τις αντιπάλους, αλλά και με τις συνθήκες. Για παράδειγμα θεωρώ το ασημένιο μετάλλιο των γυναικών το 2004 ως αποτυχία, αφού ήταν προφανές ότι αξίζαμε το χρυσό και ότι μπορούσαμε να το πάρουμε.

Το γεγονός ότι ο αποκλεισμός της εθνικής μας από τα προημιτελικά της Ολυμπιάδας συνιστά αποτυχία λίγοι θα το αμφισβητήσουν, αφού πέρα από την σχετική παραδοχή των ίδιων των παικτών, ήταν σαφές ότι χάσαμε πολύ εύκολα από μία ομάδα πολύ κατώτερη της δικιάς μας. Δεν θα διαφωνήσω ότι και μόνο η συνεχής παρουσία της ομάδας πόλο στις Ολυμπιάδες και οι πολύ καλές εμφανίσεις μας με Κροατία και Ιταλία είναι σημαντικές, όμως όταν τα πάντα κρίνονται σε ένα παιχνίδι με μία ομάδα που είναι στα μέτρα μας (αν μη τι άλλο) και πρακτικά τα πάντα έχουν τελειώσει από το πρώτο ημίχρονο, τότε ναι, η αποτυχία είναι η μόνη λέξη που χαρακτηρίζει την πορεία μας.

Εσύ σε ποιο στρατόπεδο είσαι;

Ας γράψω και εγώ την γνώμη μου για την Παπαχρήστου. Τι διάολο, όλοι γράφουν, εγώ όχι;

Η πρώτη τοποθέτησή μου αναφορικά με το γεγονός του αποκλεισμού της από την Ολυμπιάδα, λόγω του αστείου της στο tweeter, ήταν ότι μια τέτοια απόφαση ήταν τουλάχιστον υπερβολική, ειδικά για ένα τέτοιο λόγο.

Στη συνέχεια, βλέποντας ποιοι και με ποια επιχειρήματα άρχισαν να υπερασπίζονται με πάθος την ανάκληση της απόφασης αποκλεισμού, παραξενεύτηκα. Ακροδεξιοί, φασίστες, χρυσαυγίτες, «πατριώτες» και λοιπές «εθνικοαπαλευθερωτικές» δυνάμεις έσπευσαν να υπερασπιστούν την ελευθερία του λόγου κτλ. Από την άλλη πλευρά, οι γνωστοί αντιρατσιστές επιδόθηκαν στην αγαπημένη τους συνήθεια της καταγγελίας των πάντων ως ρατσιστικά και η υπερβολή θρονιάστηκε για τα καλά σε blogs και social media.

Το αγαπημένο σπορ των Ελλήνων, δηλαδή η επιλογή ενός στρατοπέδου και  οι αντιπαραθέσεις μεταξύ των δύο στρατοπέδων, έχει την τιμητική του κάθε φορά που προκύπτει ένα «εθνικό» ζήτημα και οι διαχρονικές έριδες αναβιώνουν πανηγυρικά!

Ας δούμε τα πράγματα όσο πιο αποστασιοποιημένα γίνεται.

Για όσους έχουν ασθενή μνήμη

Επειδή λόγω πόλωσης εν όψη των εκλογών της 17^ης Ιουνίου, παρατηρώ μία σχετική χαλαρότητα στην κριτική που είχε ασκηθεί τον προηγούμενο καιρό σε ΠΑΣΟΚ - ΝΔ και μία αύξηση της συσπείρωσής τους μπροστά στον φόβο του αριστερού φαντάσματος, με τα εκβιαστικά διλήμματα να είναι πάλι μπροστά μας, θα ήθελα να υπενθυμίσω λίγο τι ακριβώς σημαίνει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ για την Ελλάδα και πόσο κενό περιεχομένου είναι το δίλημμα ευρώ – δραχμή που θέλουν να μας θέσουν.

 Καταρχήν θα πρέπει να ξεκαθαριστεί ότι αυτά τα δύο κόμματα δεν έχουν το μονοπώλιο της ευρωπαϊκής πορείας της χώρας και της παραμονής μας στην ευρωζώνη. Απλώς, γνωρίζοντας την απίστευτη αναξιοπιστία τους και τις τεράστιες ευθύνες τους για την ηθική, πολιτική, κοινωνική και οικονομική παρακμή του κράτους, αρέσκονται στο να θέτουν εκβιαστικά διλήμματα, θεωρώντας ότι με αυτόν τον τρόπο είναι εφικτή η πολιτική τους επιβίωση.

Επί της ουσίας, τώρα, θυμίζω πως λειτούργησε το σύστημα εξουσίας των δύο κομμάτων όλα τα μεταπολιτευτικά χρόνια:

·      Διαλύθηκε τελείως κάθε έννοια επιχειρηματικότητας και βιομηχανικών επενδύσεων.

o   Με τον κακώς εννοούμενο κομματικό και συντεχνιακό συνδικαλισμό (κυρίως από το ΠΑΣΟΚ, αλλά και η ΝΔ τον εκμεταλλεύτηκε όσο γινόταν) καταδικάστηκε κάθε προσπάθεια εκβιομηχάνισης της χώρας (Πειραϊκή Πατραϊκή, Pirelli, NISSAN κτλ.).

o   Με την δαιδαλώδη και απαρχαιωμένη νομοθεσία

o   Με την γραφειοκρατία που προκαλεί καθυστερήσεις και ευνοεί τη συναλλαγή και τη διαφθορά

o   Σκανδαλώδεις και μη ανταποδοτικοί φόροι υπέρ τρίτων

Η παραβολή του βιαστή*

Μια φορά και έναν καιρό ήταν ένας πατέρας που είχε μια κόρη πολυαγαπημένη. Δυστυχώς, όμως, ένα βράδυ κάποιος άγνωστος της επιτέθηκε και την βίασε κατ’ εξακολούθηση.

Η κοπέλα, σε κατάσταση σοκ, μεταφέρθηκε στο νοσοκομείο για να της παρασχεθούν οι πρώτες βοήθειες.

Το καλό της υπόθεσης ήταν ότι ο δράστης βρέθηκε! Ήταν ένας άνθρωπος του υποκόσμου της νύχτας, ο οποίος ασχολούνταν με προστασία σε νυχτερινά μαγαζιά. Επειδή, όμως, δεν υπήρχαν αρκετά στοιχεία σε βάρος του και καθώς είχαν ψηφιστεί κάποιες ευνοϊκές διατάξεις για περιπτώσεις σαν και τη δική του, τελικά αφέθηκε ελεύθερος.

Το περιστατικό είχε αφήσει στην κοπέλα σοβαρά ψυχικά τραύματα, πέρα από τα σωματικά, καθώς φοβόταν πάρα πολύ να κυκλοφορήσει στους δρόμους μόνη της, ακόμα και στις πιο κοντινές διαδρομές. Η κατάσταση για τον πατέρα ήταν απελπιστική, τόσο που αποφάσισε να προσλάβει σωματοφύλακα για την μονάκριβη κόρη του, ώστε να μην μένει κλεισμένη στο σπίτι.

Δημοσίευσε μία σχετική αγγελία και εξέτασε όλους τους πιθανούς υποψήφιους για την δουλειά, προσωπικά ο ίδιος.

Τα ποσοστά ΝΔ-ΣΥΡΙΖΑ δεν τους αξίζουν!

Ακριβώς όπως συνέβαινε και παλιότερα με ΠΑΣΟΚ – ΝΔ, που τα εκλογικά τους νούμερα δεν τους άξιζαν ούτε κατά διάνοια, έτσι συμβαίνει και σήμερα! Πόσοι πιστεύουν ότι το 1990 η πραγματική απήχηση της ΝΔ ήταν 47%;

Απλώς ο ψηφοφόρος κάθε φορά υπέκυπτε σε εκβιαστικά διλήμματα του τύπου «να μην έρθουν οι κομουνιστές», «να μην κυβερνήσει η δεξιά», «να φύγει ο κλέφτης ο Ανδρέας», «να φύγουν τα λαμόγια του ΠΑΣΟΚ», «να φύγει ο μπούλης» κτλ.

Κάθε φορά όλοι έβριζαν και κατηγορούσαν τις πολιτικές και τους μηχανισμούς εξουσίας των δύο κομμάτων εξουσίας, αλλά στο τέλος τα ψήφιζαν δικαιολογώντας αυτήν τους την επιλογή με βάση κάποιο από τα παραπάνω διλήμματα.

Στις εκλογές της 6^ης Μαΐου αυτό φάνηκε να αλλάζει. Οι αδιέξοδες, άδικες και αναποτελεσματικές επιλογές των δύο αυτών κομμάτων μεταπολιτευτικά, είχαν ως αποτέλεσμα να μην φοβάται πλέον ο κόσμος τις κυβερνήσεις συνεργασίας και να δίνει ευκαιρίες σε νέα ή παλαιότερα μικρά κόμματα, αποδυναμώνοντας αισθητά ΠΑΣΟΚ και ΝΔ.

Το αδιέξοδο κομματικό πολιτικό σύστημα και να ανούσια εκβιαστικά διλήμματα

Τα (ψευτο)διλήμματα που τίθενται σε αυτές τις εκλογές είναι:

• Μνημόνιο – αντιμνημόνιο
• Ευρώ – δραχμή
• Ευρωπαϊκή Ένωση – απομόνωση
• Μεταρρυθμίσεις – αδράνεια
• Αυτοδυναμία – συνεργασίες
• Να σωθεί η χώρα – να καταστραφεί
• Κέντρο – άκρα

Τα παραπάνω διλήμματα έχουν συνήθως εκβιαστικό χαρακτήρα και τρομοκρατούν τον κόσμο. Το κομματικό κατεστημένο, αγνοώντας παραδειγματικά την ανεπάρκεια και τις ευθύνες του, προσπαθεί να κάνει τον λαό να ταυτίζει ΠΑΣΟΚ και ΝΔ με τις «λογικές» επιλογές σε κάθε ένα από αυτά.

Η δεύτερη επιλογή μένει για τα λεγόμενα άκρα του πολιτικού φάσματος και εκεί είναι που αρχίζει το μεγάλο πανηγύρι του άκρατου λαϊκισμού.

Αν εξαιρέσει κανείς το ΚΚΕ που έχει σαφή θέση για έξοδο της χώρας από Ε.Ε. και ευρώ, κανένα άλλο κόμμα δεν είναι εναντίον της ευρωπαϊκής προοπτικής της χώρας. Ίσως να υπάρχουν κάποιες πιο ακραίες φωνές σε ορισμένες συνιστώσες του ΣΥΡΙΖΑ, αλλά η επίσημη θέση έχει σαφώς ευρωπαϊκό προσανατολισμό!

Ειδικά η Δημοκρατική Αριστερά, η Δημοκρατική Συμμαχία, η Δράση, οι Ανεξάρτητοι Έλληνες, η Κοινωνική Συμφωνία, οι Οικολόγοι Πράσινοι και η Δημιουργία Ξανά είναι σαφώς υπέρ της Ευρωπαϊκής Ένωσης και του ευρώ, ενώ όλοι συμφωνούν και στο ότι πρέπει να γίνουν μεταρρυθμίσεις. Βέβαια, ανάλογα με το αν το κάθε κόμμα έχει δεξιό ή αριστερό προσανατολισμό, υπάρχουν διαφοροποιήσεις ως προς το από που πρέπει να ξεκινήσουν οι μεταρρυθμίσεις, αλλά η ουσία παραμένει η ίδια. Κανείς δεν επιθυμεί να παραμείνει το ελληνικό κράτος το μέσον για να ικανοποιούνται οι πελατειακές σχέσεις των κυβερνήσεων, ειδικά σε εικονικούς οργανισμούς και αναποτελεσματικές υπηρεσίες.

Ψηφίζω ΠΑΣΟΚ – ΝΔ αλλά το ξέρω μόνο εγώ…

Όπου σταθεί και όπου βρεθεί κανείς ακούει για τις ευθύνες των δύο κομμάτων που διακυβέρνησαν τη χώρα τα τελευταία χρόνια και το πως οδήγησαν την Ελλάδα στην τωρινή, άθλια κατάσταση.

Παντού ακούς τις ίδιες φράσεις:

«Δεν ξέρω τι θα ψηφίσω, σίγουρα όμως όχι κάποιο από τα δύο «μεγάλα» κόμματα»

«Ψηφίστε ό,τι θέλετε εκτός από ΠΑΣΟΚ-ΝΔ»

«Αυτοί που μας οδήγησαν εδώ, δεν είναι δυνατό να μας βγάλουν από την κρίση»

κτλ.

Σωστές οι παραπάνω φράσεις και το ενδιαφέρον επικεντρώνεται περισσότερο στο ποια να επιλέξει ή﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽κθολογικγουμισμ επιροέκανείς από τις εναλλακτικές προτάσεις και για ποιους λόγους.

Αν τολμήσει κανείς να υποστηρίξει μια ενδεχόμενη προτίμηση προς τον δικομματισμό, συνήθως δέχεται επιθέσεις (και από δεξιά και από αριστερά) και έρχεται στην, ομολογουμένως, δύσκολη θέση να υπερασπιστεί τα αδικαιολόγητα!

Αυτό που παρατηρεί, τελικά, κάποιος είναι ότι υπάρχει μια σημαντική μερίδα πολιτών που επιλέγουν να αποφύγουν την «έκθεση» αυτού του είδους και προτιμούν να εκφράζουν δημοσίως πιο politically correct θέσεις.

Ντρέπονται (φυσικά) για τις επιλογές τους και δηλώνουν ότι δεν ξέρουν ακόμα τι θα ψηφίσουν, ότι θα ψηφίσουν Δράση, ΔΗΜΑΡ, Οικολόγους, Δημιουργία Ξανά ή άλλες ορθολογικές επιλογές, όμως οι ίδιοι γνωρίζουν πολύ καλά ότι θα ξανακάνουν ακριβώς το ίδιο λάθος!

Αν ίσχυαν στην πράξη αυτές οι δηλώσεις τότε η Δράση θα εισερχόταν εύκολα στην βουλή, οι Οικολόγοι το ίδιο και η ΔΗΜΑΡ θα είχε το διψήφιο ποσοστό εξασφαλισμένο. Δυστυχώς όμως η συναισθηματική ταύτιση με πολιτικούς χώρους, τα προσωπικά μικροσυμφέροντα, η οικογενειακές «παραδόσεις», η ανασφάλεια κτλ. δεν αφήνουν μερικούς ανθρώπους να ξεφύγουν από τον τυφλό οπαδισμό και το κατεστημένο, με αποτέλεσμα να υπάρχει σοβαρός κίνδυνος να μην δούμε την τόσο επιθυμητή κατάρρευση του παλαιού κομματικού συστήματος.

Ίδωμεν...

Το ψάρι βρωμάει από το κεφάλι ή μαζί τα φάγαμε;

Επειδή δεν υπάρχει περίπτωση να δεχτεί κανείς ότι όταν πάει κάτι στραβά φταίει πάντα ένας και μόνο αποκλειστικά, θα ήταν ορθότερο το παραπάνω ερώτημα να διατυπωθεί λίγο διαφορετικά, δηλαδή με δεδομένο ότι φταίνε τόσο ο λαός όσο και η εξουσία, ποιος από τους δύο φταίει περισσότερο και σε ποιον βαθμό.

Το ερώτημα αυτό απασχολεί πολλούς Έλληνες, κυρίως λόγω της κρίσης, και περισσότερο λόγω της γνωστής ρήσης του Πάγκαλου «μαζί τα φάγαμε», που άμεσα δημιουργεί συνενόχους, στο μερίδιο ευθύνης για την κατάσταση που βιώνουμε όλοι μας τα τελευταία χρόνια, όλους τους Έλληνες. Άλλους λιγότερο, άλλους περισσότερο. Αλλά όλους. Το διευκρίνισε μάλιστα ο ίδιος ο Πάγκαλος, χρησιμοποιώντας το κλασικό παράδειγμα με τον πολίτη που αν και, έστω μία φορά στη ζωή του, δεν έχει ζητήσει απόδειξη από κάποιον επαγγελματία, τότε είναι και αυτός συνυπεύθυνος! Όλοι λοιπόν στο ίδιο τσουβάλι! Σημειώνεται ότι υπάρχει πάντα και η ύπουλη παραδοχή ότι αυτός ο πολίτης δεν έχει το ίδιο μερίδιο ευθύνης, όμως ο στόχος του τσουβαλιάσματος έχει επιτευχθεί.

Επειδή διαφωνώ κάθετα τόσο με την ρήση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης, όσο και με την ισοπέδωση του βαθμού ευθύνης και συνενοχής, αλλά και επειδή θεωρώ τον ρόλο της εξουσίας καθοριστικό στην πορεία των κρατών και της ανθρωπότητας εν γένει, θα χρησιμοποιήσω το αγαπημένο μου παράδειγμα, για το οποίο δεν έχω λάβει ακόμα ικανοποιητικό αντίλογο.

Παράδειγμα

Καθώς διδάσκω αρκετά χρόνια στην ανώτατη εκπαίδευση, το παράδειγμά μου βασίζεται σε αυτήν, μαζί με στοιχεία και από άλλες βαθμίδες της εκπαίδευσης.

Ας υποθέσουμε ότι έχουμε δύο διαφορετικά πανεπιστημιακά τμήματα με διαφορετικούς καθηγητές το καθένα. Κάνοντας μια αρχική παραδοχή ότι στατιστικά το δείγμα των φοιτητών δεν θα διαφέρει πολύ τόσο σε ευφυΐα όσο και σε κοινωνικά και ηθικά χαρακτηριστικά, ας εξετάσουμε τις πιθανές συμπεριφορές των φοιτητών των δύο αυτών πανεπιστημιακών τμημάτων, ανάλογα με την στάση του διδάσκοντα.

Κυρίαρχο χαρακτηριστικό του παραδείγματος είναι οι εξετάσεις στο τέλος του κάθε εξαμήνου και οι διαφορετικές συμπεριφορές που ενδεχομένως προκύπτουν.

Στο σημείο αυτό θέλω να κάνω μία παρένθεση σχετικά με την σχέση εξεταστή- εξεταζόμενου, που προέρχεται από την προσωπική μου εμπειρία ως μαθητή στο σχολείο.

Υπήρχε ένας καθηγητής μου αρχαίων ελληνικών στην Γ’ γυμνασίου ονόματι Ρουσσής, ο οποίος είχε διατυπώσει την άποψη ότι η σχέση καθηγητή – μαθητή θα έφτανε στο ανώτατο επίπεδο εμπιστοσύνης όταν θα μας έβαζε να γράψουμε διαγώνισμα και εκείνος θα έφευγε από την αίθουσα και θα μας άφηνε μόνους μας. Αν πράγματι υπήρχε εμπιστοσύνη, δεν θα χρειαζόμασταν επιτήρηση και απλά κανείς δεν θα αντέγραφε από τον συμμαθητή του ούτε από βιβλία ή τετράδια. Θα έγραφε ο καθένας αυτά που γνώριζε σαν σωστός και ευσυνείδητος μαθητής. Οι διαβασμένοι θα αρίστευαν και οι αδιάβαστοι θα αποτύγχαναν.

Στο άκουσμα αυτής της θέσης βίωσα ένα προσωπικό σοκ! Θεωρούσα, και ακόμα θεωρώ, εαυτόν τίμιο, ειλικρινή και με ηθικές αρχές άνθρωπο, όμως φοβόμουν ότι εκείνη την στιγμή, αν μου δινόταν η ευκαιρία, θα εκμεταλλευόμουν τις συνθήκες και θα αντέγραφα (αυτός ο φόβος επιβεβαιώθηκε αργότερα στο πολυτεχνείο όπου όντως αντέγραψα!) .

Κλείνοντας την παρένθεση του γυμνασίου, αλλά παραμένοντας στο βασικό παράδειγμα, θέλω να τονίσω ότι η φυσική ανθρώπινη τάση είναι προς την εύκολη, με λιγότερο κόπο, λύση, επομένως ο ρόλος της εκάστοτε «εξουσίας» είναι να αποτρέπει αυτήν τη συμπεριφορά.

Επανερχόμενος στο παράδειγμα των εξετάσεων ενός πανεπιστημίου υπάρχουν διάφορες πολιτικές που δύναται να εφαρμόσει ο κάθε διδάσκων. Υπάρχουν τα δύο άκρα:

Το ένα της υπερβολικής αυστηρότητας, σύμφωνα με το οποίο υπάρχει αυστηρότατη επιτήρηση των εξετάσεων, με πολλούς ευσυνείδητους επιτηρητές, αυστηρά καθορισμένους κανόνες χρήσης συσκευών (τηλεφώνων, υπολογιστών τσέπης κτλ), παραδειγματική και αυστηρή τιμωρία οποιασδήποτε προσπάθειας αντιγραφής ή συνομιλίας κτλ. Είναι χαρακτηριστικά τα παραδείγματα πανεπιστημίων του εξωτερικού όπου αν συλληφθεί φοιτητής να αντιγράφει στις εξετάσεις μπορεί να απομακρυνθεί από το ίδρυμα ή ακόμα και να του απαγορευτεί η εγγραφή σε άλλα πανεπιστήμια!

Από την άλλη υπάρχει το άκρο της υπερβολικής χαλαρότητας και επιείκειας. Έχω ζήσει (δυστυχώς) τέτοια παραδείγματα κατά την φοίτησή μου στο πολυτεχνείο, όπου σε ορισμένα μαθήματα δεν υπήρχε κανένας απολύτως έλεγχος κατά τη διάρκεια των εξετάσεων. Βιβλία, σημειώσεις, σκονάκια, κινητά τηλέφωνα, ακόμα και τα ίδια τα γραπτά να κυκλοφορούν μεταξύ των φοιτητών. Ο θόρυβος από τις συνομιλίες να είναι τόσο μεγάλος που να χρειάζεται να φωνάζεις για να ακουστείς και γενικότερα η εικόνα του αμφιθεάτρου θύμιζε διάλειμμα και όχι εξετάσεις. Μάλιστα επειδή η φήμη των συνθηκών αυτών εξετάσεων προηγείτο, το μεγαλύτερο πρόβλημα των φοιτητών ήταν το να βρεθεί συνάδελφός τους από τον οποίο θα μπορούσαν να αντιγράψουν, καθώς όλοι σχεδόν είχαν έρθει απροετοίμαστοι!!

Όσο ακραία και να φαίνονται τα δύο αυτά παραδείγματα, είναι αληθινά και λάμβαναν χώρα στο ίδιο ίδρυμα και στην ίδια σχολή. Τα έχω βιώσει τσι. ﷽﷽﷽﷽﷽ν άνθρωπο να λειτουργεθεκαι τα δύο ως φοιτητής μαζί με τους συμφοιτητές μου και παρόλο που εμείς ήμασταν οι ίδιοι άνθρωποι, οι συμπεριφορές μας καθορίζονταν από τον διδάσκονται και από τις επικρατούσες συνθήκες.

Στα μαθήματα με αυστηρή επιτήρηση αναγκαζόμασταν να διαβάσουμε, να κάνουμε τις σχετικές εργασίες και γενικότερα να ήμαστε κατάλληλα προετοιμασμένοι, ενώ αντίθετα στα «χαλαρά», περιμέναμε να αντιγράψουμε και να την «βγάλουμε καθαρή». Οι ίδιοι άνθρωποι ακριβώς.

Ναι, αναγνωρίζω ότι στην δεύτερη περίπτωση φταίμε και εμείς. Ο σωστός φοιτητής δεν πρέπει να αντιγράφει, να κλέβει κτλ, αλλά αντίθετα να μελετά και να είναι συνεπής, άσχετα με τις συνθήκες. Δυστυχώς, όπως ανέφερα και προηγουμένως, η ανθρώπινη φύση δεν επιτρέπει στον άνθρωπο να λειτουργεί έτσι. Οι περισσότεροι λειτουργούμε με βάση την φιλοσοφία ότι όσο πιο χαλαρό μας αφήνουν το σκοινί, τόσο πιο πολύ θα απομακρυνθούμε και η σοφή παροιμία «δώσε θάρρος στο χωριάτη και θ’ ανέβει στο κρεβάτι» τα λέει όλα!

Αναγνωρίζω, βεβαίως, ότι υπάρχουν οι εξαιρέσεις στον κανόνα, τόσο οι θετικές όσο και οι αρνητικές. Δηλαδή, υπάρχουν συνειδητοποιημένοι φοιτητές, με ισχυρή αίσθηση καθήκοντος και με αυξημένο ήθος, οι οποίοι, άσχετα με τις συνθήκες, δεν υπάρχει περίπτωση να αντιγράψουν ούτε να συνομιλήσουν με άλλους συναδέλφους τους. Παράλληλα υπάρχουν και οι αρνητικές εξαιρέσεις με φοιτητές οι οποίοι ακόμα και αν τους έχεις αστυνομικούς και απειλούνται με βαρύτατες ποινές, πάντα θα προσπαθούν να «κλέψουν» και να κερδίσουν κάτι παραπάνω. Και οι δύο ακραίες περιπτώσεις, όμως, δεν αποτελούν τον κανόνα και δεν ακυρώνουν την γενικότερη συμπεριφορά της μάζας.

Κλείνοντας το παράδειγμα των πανεπιστημιακών εξετάσεων, θα το μεταφέρω στο γενικότερο πλαίσιο του τμήματος και του ιδρύματος. Με άλλα λόγια ας κάνουμε μια φανταστική προσομοίωση του «αυστηρού» και του «χαλαρού» καθηγητή σε γενικότερο επίπεδο πανεπιστημιακού τμήματος, δηλαδή να φανταστούμε το «αυστηρό» τμήμα που στελεχώνεται από «αυστηρού» καθηγητές και το «χαλαρό» με «χαλαρούς» καθηγητές. Αν πάμε ένα βήμα παραπέρα, σε επίπεδο ιδρύματος, μπορούμε εύκολα να φανταστούμε πως θα λειτουργεί ένα «αυστηρό» πανεπιστήμιο και πως ένα «χαλαρό»! Μην ξεχνάμε ότι και στα δύο ιδρύματα το δείγμα φοιτητών είναι παρόμοιο αν όχι το ίδιο.

Ποια η ευθύνη των φοιτητών για την φήμη του ιδρύματός τους;

Υπάρχει, σίγουρα. Αλλά πως μπορεί κανείς να την καθορίσει; Είναι μεγάλη; Ποια η ευθύνη των καθηγητών; Σίγουρα μεγαλύτερη. Αλλά πόσο;

Σύμφωνα με το παραπάνω παράδειγμα η απάντηση που εγώ δίνω είναι ότι η ευθύνη των καθηγητών-διοίκησης είναι τεράστια και των φοιτητών ελάχιστη, αφού οι ίδιοι φοιτητές σε διαφορετικές συνθήκες λειτουργούν τελείως διαφορετικά! Την ευθύνη την έχει αυτός που έχει την εξουσία και την ισχύ. Το γεγονός ότι και ο φοιτητής έχει ένα μερίδιο ευθύνης (επιμένω πολύ μικρό) δεν αλλάζει ούτε ελαφραίνει τον ρόλο του ασκούντος την εξουσία.

Επομένως, αν αντιστοιχίσουμε το παράδειγμα αυτό με την κοινωνία, θεωρώντας ότι το πανεπιστήμιο είναι μια μικρογραφία της κοινωνίας, γίνεται σαφές ότι στο ερώτημα που μας βασανίζει τα τελευταία χρόνια στην Ελλάδα, δηλαδή στο «Τις πταίει;», η απάντηση είναι οι διοικούντες. Αυτοί που αποφασίζουν για τις τύχες των λαών είναι οι ηγέτες τους, η πολιτική εξουσία φέρει το συντριπτικά μεγαλύτερο μέρος της ευθύνης και παρόλο που κανείς μπορεί να βρει πολλές διαφορές μεταξύ πανεπιστημίων και κοινωνίας, οι ρόλοι εξουσιαζόμενου και εξουσιαστή δεν αλλάζουν δραματικά.

Μόνο όταν συμφωνήσουμε συλλογικά στο ποιος φταίει θα μπορέσουμε να δούμε τις πιθανές λύσεις για να βγούμε από το αδιέξοδο. Όσο πιστεύουμε ότι φταίει ο λαός (σίγουρα μεγάλο μέρος του έχει βαρύτερες ευθύνες) τότε δεν υπάρχει περίπτωση να σωθεί η χώρα. Ο λαός δεν αλλάζει και ακόμα και αν δεχτούμε ότι μπορεί να αλλάξει αυτό θα χρειαστεί πάρα πολύ χρόνο. Ο λαός όμως μπορεί να προσαρμόζεται στις συνθήκες και να ακολουθεί το «ρεύμα». Την πορεία του ρεύματος μπορούν να την επηρεάσουν καθοριστικά οι εξουσίες της κοινωνίας όπως είναι η νομοθετική, η εκτελεστική, η δικαστική και φυσικά τα ΜΜΕ.

Όσο πιστεύουμε ότι είναι δυνατό να μας βγάλουν από την κρίση εκείνοι που μας οδήγησαν σε αυτήν, δεν έχουμε καμία ελπίδα. Αν δεν καθοριστούν τα μερίδια ευθύνης ορθά, δεν υπάρχουν σοβαρές πιθανότητες εύρεσης αποτελεσματικών λύσεων. Στις ευθύνες του λαού θα τοποθετούσα χωρίς αμφισβήτηση την ευθύνη της επιλογής των ηγετών του και την αδιέξοδη ψήφιση κομμάτων και πολιτικών που αποδεδειγμένα είναι τουλάχιστον ανεπαρκή και αναποτελεσματικά, όμως με αυτόν τον τρόπο θα καταλήξουμε πάλι στους ηγέτες.

Επιστρέφοντας στην γνωστή ρήση του αντιπροέδρου της κυβέρνησης «Μαζί τα φάγαμε» μπορώ να αποδεχτώ τις ευθύνες μερίδας του λαού που ζήτησε ρουσφέτια ή συμμετείχε σε παράνομες δραστηριότητες και υπεξαιρέσεις δημοσίου χρήματος, όμως αυτές οι περιπτώσεις δεν  έχουν μαζικό χαρακτήρα και σε τελική ανάλυση είναι ρόλος του κράτους να μην επιτρέπει τέτοια φαινόμενα.

Χαρακτηριστικό είναι το παράδειγμα, πάλι του αντιπροέδρου (τυχαίο;), όπου όταν τον ρώτησαν γιατί δεν κάνει κάτι το κράτος για να περιορίσει το φαινόμενο των μαύρων που πουλούν «μαϊμούδες», η απάντησή του ήταν ότι φταίει ο κόσμος που αγοράζει! Αν δεν αγόραζε ο κόσμος, τότε οι μαύροι θα αναγκάζονταν να σταματήσουν να πουλάνε! Ολική ακύρωση του ρόλου του κράτους! Νομίζω ότι είναι ενδεικτική η δήλωση αυτή σε σχέση με τον τρόπο σκέψης του συγκεκριμένου ανθρώπου, αλλά και το πνεύμα που διέπει την διάσημη πλέον δήλωση.

Στην μαφία ένας τσιλιαδόρος που θα πάρει κάποια ψίχουλα για τις «υπηρεσίες» που προσφέρει, έχει σίγουρα τις ευθύνες του στο έγκλημα. Όμως αν θέλουμε να πάψει η εγκληματικότητα πρέπει να αναζητήσουμε τους εγκεφάλους, αυτούς που καθορίζουν το παιχνίδι. Αν τιμωρηθεί ο τσιλιαδόρος δεν θα εξαφανιστεί η μαφία.  

Ο βασικότερος λόγος που τα γράφω όλα αυτά είναι το γεγονός ότι έχω κουραστεί να βλέπω να μιλούν για την ανάγκη μεταρρυθμίσεων, κάθαρσης, διαφάνειας, αξιοκρατίας κτλ., όλοι εκείνοι που ποτέ δεν εφάρμοσαν τίποτα από αυτά, αλλά αντίθετα ήταν οι υπεύθυνοι για την σήψη και την παρακμή της χώρας και ταυτόχρονα να επιχειρείται μια προσπάθεια κατασκευής συνενόχων στο έγκλημα. Συνέχεια κυκλοφορεί αρθρογραφία για την ανάγκη αλλαγής νοοτροπίας των Ελλήνων, για την συμπεριφορά τους, για το πως οι ίδιοι «ανάγκαζαν» τους πολιτικούς να τους ικανοποιούν ρουσφέτια, για τη συμμετοχή πολιτών σε σκάνδαλα και διαφθορά κτλ. Δεν διαφωνώ. Όμως με συνένοχο τον λαό, τους πολίτες, γενικώς και αορίστως η διοίκηση θεωρεί ότι έχει ελαφρυντικά, επομένως δικαιολογημένα περισσεύει το θράσος της για να τολμά να ζητά ξανά την εξουσία.

Η επιθυμητή αλλαγή νοοτροπίας των πολιτών μπορεί να έρθει μόνο μέσω της αλλαγής των ηγεσιών. Οι πολίτες μόνοι τους μπορούν να δημιουργήσουν κινήματα, τάσεις και να λαμβάνουν δημιουργικές πρωτοβουλίες, όμως οι εμπνευσμένοι ηγέτες είναι που οδηγούν τους λαούς στην πρόοδο.

Νταλάρας

Ο Νταλάρας αποφάσισε να σταματήσει τις δωρεάν συναυλίες του στις συνοικίες της Αθήνας. Φαντάζομαι ότι όσοι οργάνωσαν τις επιθέσεις εναντίον του θα πρέπει να νιώθουν πολύ ικανοποιημένοι.

Είχαν όμως δίκιο; Αντανακλάται στο πρόσωπο του Νταλάρα το σύστημα, όπως ισχυρίζονται οι πολέμιοί του;

Ως ένα βαθμό μπορεί να ισχυριστεί κανείς ότι ο Νταλάρας υπηρετεί το σύστημα, αφού η γυναίκα του είναι βουλευτής του ΠΑΣΟΚ, δηλαδή του κυβερνητικού σχήματος, οπότε δεν υπάρχει καλύτερος αντιπρόσωπος του συστήματος. Και γιατί τότε δεν γίνονται επιθέσεις εναντίον της γυναίκας του, αλλά γίνονται σε εκείνον; Εκείνος ασπάζεται τις πολιτικές θέσεις της γυναίκας του (αν υποθέσουμε, βέβαια, ότι η υιοθέτηση αυτών των θέσεων θα άξιζε τις έντονες αποδοκιμασίες);

Για όσους επιδίδονται στις βίαιες ενέργειες εναντίον του Νταλάρα, αυτά έχουν μικρή σημασία.

Η προσωπική μου εκτίμηση είναι ότι αυτοί που κάνουν τις συγκεκριμένες επιθέσεις δεν έχουν καμία σχέση με τους διάφορους «αγανακτισμένους» που κατά καιρούς έχουν γιαουρτώσει ή αποδοκιμάσει με άλλους τρόπους κάποιους πολιτικούς. Εδώ έχουμε να κάνουμε με κλασική περίπτωση αναρχοαυτόνομων αριστεριστών που έχουν ως μόνο στόχο να δημιουργηθεί ντόρος γύρω από την «δράση» τους, πάντα σε εύκολους στόχους.

Το υποτιθέμενο επιχείρημα περί εκπροσώπησης του συστήματος από τον Νταλάρα, συμπληρώνεται από το εξίσου απαράδεκτο επιχείρημα ότι δεν μπορεί να τραγουδά τραγούδια για την φτώχεια κάποιος που είναι πλούσιος. Αυτό ταυτίζεται σε μεγάλο βαθμό με την άποψη ότι αριστεροί μπορούν να είναι μόνο όσοι δεν έχουν στον ήλιο μοίρα και όλοι οι υπόλοιποι δεν μπορούν να λάβουν το γνωστό πιστοποιητικό «αριστεροφροσύνης». Το παράδοξο της υπόθεσης είναι ότι το πρώτο επιχείρημα το εξέφρασε και ο Λαζόπουλος, ο οποίος έχει δεχτεί πολυάριθμες επιθέσεις στην βάση της παραπάνω άποψης!!

Άσχετα με την γνώμη που μπορεί να έχει κανείς για τον Λαζόπουλο, προσωπικά τον έχω υπερασπιστεί πολλές φορές για το γεγονός ότι παρόλο που είναι πλούσιος, εμμένει στις αριστερές απόψεις του. Μακάρι όλοι οι πλούσιοι να είχαν αριστερές απόψεις (το αριστερές σηκώνει συζήτηση, αλλά δεν είναι της στιγμής, οπότε για την οικονομία του λόγου ας δεχτούμε ότι κατά βάση οι αριστερές απόψεις έχουν θετικό χαρακτήρα), τότε θα είχαμε καλύτερη κοινωνία. Για τον λόγο αυτό βρίσκω ατυχέστατη την δήλωσή του ότι δεν μπορεί να τραγουδά ο Νταλάρας το «πάγωσε η τσιμινιέρα» πμ﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽﷽λλιτεχνικρετά επικύαμιν συναυλ.χ., επειδή η γυναίκα του ψήφισε το μνημόνιο! Την ίδια στιγμή και ίδιος ο Λαζόπουλος έχει τραγουδήσει τραγούδια με τα οποία δεν έχει την παραμικρή σχέση. Γενικώς, θεωρώ αρκετά επικίνδυνο να εκφράζονται τέτοιοι αφορισμοί, ειδικά σε ότι έχει σχέση με την τέχνη και στο πως μπορεί ο καθένας να εκφράζεται μέσω αυτής.

Η υπεράσπιση του Νταλάρα από μέρους μου δεν σχετίζεται με την εκτίμηση που μπορεί να έχω στο πρόσωπό του (όχι και τόσο μεγάλη είναι η αλήθεια) ούτε στην καλλιτεχνική του αξία (αυτήν τη θεωρώ πολύ μεγάλη!), αλλά σχετίζεται με το γεγονός ότι δεν αποδέχομαι να αμαυρώνουν κάποιοι μια καλλιτεχνική εκδήλωση, την οποία παρακολουθούν χιλιάδες άνθρωποι και μάλιστα δωρεάν. Δε νομίζω ότι οι θεατές του Νταλάρα στις διάφορες συνοικίες ήταν οι προνομιούχοι της κοινωνίας μας, ούτε ότι κέρδισε κάτι το επαναστατικό κίνημα από την διακοπή των συναυλιών του Νταλάρα.

Αντιθέτως, στερήθηκαν κάποιοι την δυνατότητα να απολαύσουν τον αγαπημένο τους καλλιτέχνη και ταυτόχρονα τα φασιστοειδή απέκτησαν επιπλέον επιχειρήματα για να υπερασπιστούν την αντίθεσή τους στα διάφορα αντιδραστικά κινήματα και στις δράσεις των πολιτών.

Είμαι εναντίον της βίας, αλλά υπάρχουν περιπτώσεις που η χρήση της είναι περισσότερο δικαιολογημένη σε σχέση με άλλες. Οι συναυλίες του Νταλάρα δεν ανήκουν στην κατηγορία αυτή, όσα λογικοφανή επιχειρήματα και να διατυπωθούν.

Είναι απλά ένας εύκολος και αποτελεσματικός τρόπος προβολής συγκεκριμένων δράσεων συγκεκριμένων ομάδων.

Επεισόδια ΟΑΚΑ

Καταρχήν να δηλώσω ότι είμαι Παναθηναϊκός. Αυτό  το αναφέρω γιατί συνήθως οι οπαδοί των ομάδων θεωρούν ότι ένας φίλαθλος δεν μπορεί (δεν πρέπει;) να κατηγορεί ή να γράφει αρνητικά για την ομάδα του, οπότε καλό είναι να έχω και εγώ την κατάλληλη ταμπέλα.

Τα αναμενόμενα έκτροπα της χτεσινής ημέρας (18/3) μπορούν να έχουν μόνο μία τιμωρία. Ανάληψη ΌΛΟΥ του κόστους των ζημιών από την ΠΑΕ Παναθηναϊκός και μηδενισμός της ομάδας. Η ευθύνη για τα επεισόδια αυτά βαραίνει σχεδόν αποκλειστικά την ΠΑΕ, για τον πολύ απλό λόγο ότι δεν είναι δυνατό να μην γνωρίζει ποιοι τα έκαναν.

Όταν ολόκληρη την εβδομάδα έχει βουίξει το διαδίκτυο ότι θα γίνουν έκτροπα και θα διακοπεί ο αγώνας, όταν ο Παναθηναϊκός αναγκάζεται να βγάλει διαφημιστικό σποτ για να «συγκρατήσει» τους οπαδούς, είναι προφανές ότι υπάρχει σχέδιο.

Δεν έχει σημασία από ποιον, αλλά υπάρχει.

Αν θέλουμε να αλλάξει κάποια στιγμή το ελληνικό ποδόσφαιρο πρέπει, πέρα από την τιμωρία επιτέλους των «παραγόντων» που κυριαρχούν στον χώρο, να υπάρξει παραδειγματική τιμωρία των συμπεριφορών.

Τέτοια είναι να πέσει ο ΠΑΟ στην Β’ Εθνική άμεσα!! Χωρίς ενστάσεις, δίκες, εφέσεις και άλλα κόλπα.

Και αυτό μάλιστα είναι κάτι που έχω ακούσει να το λένε και άλλοι φίλοι του Παναθηναϊκού.

Όπως έλεγα ότι ο Ολυμπιακός Βόλου έπρεπε να πέσει κατηγορία, έτσι και τώρα πιστεύω  το ίδιο για τον ΠΑΟ και σκοπεύω να καταδικάσω όσους «φιλάθλους» του θα διοργανώσουν διαμαρτυρίες και διαδηλώσεις ενάντια σε μία τέτοια πιθανή απόφαση, ακριβώς όπως το έκανα και για τις αστείες αντιδράσεις των οπαδών του Ολυμπιακού Βόλου.

Μνημονιακός ή αντιμνημονιακός;

Ιδού η απορία!

Το 2010, όταν αποφασίστηκε η προσφυγή της Ελλάδας στον μηχανισμό στήριξης και έπρεπε να ψηφιστεί το πρώτο μνημόνιο, πολλοί φίλοι, γνωρίζοντας τις αριστερές πεποιθήσεις μου, με ρώτησαν με χαρακτηριστικό ύφος: «εσύ που είσαι αριστερός, τι λες για το μνημόνιο;».

Χωρίς να γνωρίζω τότε, ούτε εγώ ούτε και οι περισσότεροι πολίτες άλλωστε, τι σήμαινε ένα μνημόνιο, εξέφρασα την γενική άποψη ότι με δεδομένα την ανεπάρκεια των ηγετών μας από τη μία πλευρά και την ομολογημένη εικονική ευημερία με δανεικά που έζησε η χώρα τα προηγούμενα χρόνια από την άλλη, δεν θα ήμουν αρνητικός σε ένα κάποιο μνημόνιο.

Αφού οι αγορές δεν σου δανείζουν καθόλου ή σου δανείζουν με εξωφρενικά επιτόκια και καθώς η χώρα έχει πρωτογενές έλλειμμα, αναγκαστικά θα πρέπει να δεχτείς τους όρους του μόνου που μπορεί να σε στηρίξει οικονομικά.

Ταυτόχρονα, υποτίθεται ότι οι Ευρωπαίοι εταίροι θα επισήμαναν τα γνωστά σε όλους μας κακώς κείμενα της ελληνικής διοίκησης και θα πίεζαν τους ηγέτες μας να τα διορθώσουν.

Με βάση τα παραπάνω δεν έβλεπα με αρνητικό μάτι ένα μνημόνιο, πάντα φυσικά με τις επιφυλάξεις ενός πολίτη που έχει μειωμένη εμπιστοσύνη στις πρακτικές των πολιτικών και των τραπεζιτών είτε είναι Έλληνες είτε όχι.

Η πραγματικότητα του πρώτου μνημονίου, όμως, απείχε παρασάγγας από αυτό που φανταζόμουν τόσο εγώ όσο και οι περισσότεροι Έλληνες. Ελάχιστα, δευτερεύουσας σημασίας μάλιστα, από τα κακώς κείμενα της ελληνικής πραγματικότητας διορθώθηκαν, ενώ αντίθετα εφαρμόστηκαν άδικα, υπερβολικά, αστόχευτα, «εύκολα» στην εφαρμογή μέτρα που αποδείχτηκαν επιπλέον και αναποτελεσματικά. Και ενώ η αναποτελεσματικότητά τους ήταν βέβαιη εκ των προτέρων, η πηγή έμπνευσής τους παραμένει ασαφής.

Η κυβερνητική ρητορεία διαρρηγνύει τα ιμάτιά της ότι τα μέτρα αυτά είναι προσταγή της τρόικας. Γιατί, όμως, η τρόικα επιμένει να μειώνονται οι μισθοί και συντάξεις αδιακρίτως, αλλά ενοχλείται να απολυθούν όσοι προσελήφθησαν εκτός ΑΣΕΠ τα τελευταία χρόνια; Φαντάζομαι δεν ενοχλείται με την τελευταία πρόταση, επομένως επιτρέψτε μου να θεωρώ την πλειοψηφία των προτεινόμενων μέτρων ως ελληνική έμπνευση.

Παράλληλα, το μνημόνιο 1 αλλά κυρίως το μνημόνιο 2 περιλαμβάνουν και πολλά σοβαρά μέτρα που αντιμετωπίζουν πιο αποτελεσματικά τα προβλήματα της ελληνικής πραγματικότητας, όμως σχεδόν κανένα δεν έχει εφαρμοστεί και εκφράζω την βεβαιότητα ότι ούτε από το μνημόνιο 2 υπάρχουν ελπίδες να εφαρμοστούν τα πιο δίκαια μέτρα.

Επίσης το θέατρο που παρακολουθήσαμε επί αρκετές ημέρες με το παζάρι για τις επικουρικές των 200€ και τα 325 εκατομμύρια δεν πείθει για τις προθέσεις ούτε των πολιτικών αρχηγών ούτε της τρόικας. Ποιος σοβαρός άνθρωπος μπορεί να πιστέψει ότι κρεμόταν η σωτηρία της Ελλάδας και του ευρώ πιθανότατα, από τα 325 εκατομμύρια, την στιγμή που υπάρχουν ελλείμματα και αποκλίσεις δισεκατομμυρίων.

Σε αυτό το πλαίσιο είναι δύσκολο και ίσως ανούσιο να τίθεται το δίλημμα ΝΑΙ ή ΌΧΙ στο μνημόνιο γενικώς.

Επίσης δεν θεωρώ τόσο σοβαρό το δίλημμα ΝΑΙ ή ΌΧΙ στο ευρώ, καθώς ελάχιστοι είναι εκείνοι που θέλουν να βγούμε από το ευρώ, όμως συχνά γίνεται ταύτιση των δύο διλημμάτων.

Μπορούμε να συμφωνήσουμε στο εξής: ότι οι περισσότεροι θα έλεγαν ΝΑΙ σε ένα καλύτερο μνημόνιο.

Οπότε το πιο εύστοχο ερώτημα είναι αν και κατά πόσο θεωρεί ο καθένας από εμάς ότι οι συγκεκριμένες προτάσεις είναι οι καλύτερες δυνατές που θα μπορούσαμε να είχαμε επιτύχει.

Προσωπικά δεν πιστεύω ότι οι μέχρι τώρα συμφωνίες ήταν οι καλύτερες δυνατές, για δύο σοβαρούς λόγους.

Πρώτον, η ασάφεια που προαναφέρθηκε προηγουμένως για την πηγή έμπνευσης των μέτρων. Για παράδειγμα το μέτρο της αύξησης του ΦΠΑ στο 23%, ήταν από την αρχή προφανές ότι θα έφερνε τα αντίθετα από τα υποτιθέμενα αποτελέσματα (αύξηση των εσόδων), ενώ ταυτόχρονα θα γονάτιζε την εμπορική δραστηριότητα (όπως και έγινε). Το ίδιο ακριβώς συνέβει και με τον φόρο πολυτελείας στα ακριβά αυτοκίνητα και τα κοσμήματα. Πολύ δύσκολα θα πεισθώ ότι τέτοια μέτρα τα πρότεινε η τρόικα.

Δεύτερον, μου είναι δύσκολο να εμπιστευτώ ότι θα κάνει την καλύτερη δυνατή διαπραγμάτευση π.χ. για την αναδιάρθρωση του χρέους κάποιος που μέχρι το καλοκαίρι του 2011 θεωρούσε μια τέτοια αναδιάρθρωση καταστροφική και ότι θα μας οδηγούσε στην χρεωκοπία.

Για να κλείσω την αναφορά μου αυτή στο αρχικό δίλημμα, συμπερασματικά ξεκαθαρίζω ότι διαφωνώ με την λογική των εκβιαστικών διλημμάτων. Δεν επιθυμώ την χρεωκοπία, ούτε την επιστροφή στην δραχμή. Σαφέστατα και ξεκάθαρα. Η επιλογή υπέρ του μνημονίου δεν εξασφαλίζει καθόλου την αποφυγή της χρεωκοπίας ούτε την παραμονή στο ευρώ. Από την άλλη η απόρριψη του μνημονίου στην μορφή αυτή δεν σημαίνει ότι αύριο το πρωί θα χρεωκοπήσει η χώρα.

Η ειρωνική κριτική στις προτάσεις για πιθανή αναδιαπραγμάτευση δεν με βρίσκει σύμφωνο, για τον πολύ απλό λόγο ότι εκτιμώ πως δεν χρειάζεται ολική αναδιαπραγμάτευση, αλλά συγκεκριμένες βελτιώσεις και αλλαγές. Είναι σαφώς και θέμα προσώπων! Δεν είναι δυνατόν να σωθεί η χώρα από αυτούς που την οδήγησαν εκεί και από αυτούς που επί δύο χρόνια συνεχίζουν να την σπρώχνουν όλο και πιο κοντά στον γκρεμό.

Βασική μου πεποίθηση είναι ότι αν αύριο το πρωί ένας σοβαρός άνθρωπος (δεν λέω ότι ο Παπαδήμος δεν είναι) χωρίς να εξαρτάται κάθε μέρα από τα μικροπολιτικά παιχνίδια των φαύλων, πάει στη ΕΕ με ένα πακέτο ρεαλιστικών και δίκαιων μεταρρυθμίσεων, τις οποίες ακούμε χρόνια τώρα, και πείσει για την δυνατότητα εφαρμογής τους, μαζί με την αναβάθμιση της αξιοπιστίας της χώρας, που τελικά θα διασφαλίζει την πληρωμή των χρεών μας αλλά δεν θα διαλύει την κοινωνία, δεν θα έχει κανένα λόγο η τρόικα να το αρνηθεί.

ΌΧΙ στα εκβιαστικά διλήμματα.

ΌΧΙ σε αυτό το μνημόνιο.

ΝΑΙ στην αλλαγή νοοτροπίας.

ΝΑΙ σε ένα καλύτερο μνημόνιο.

Όσο λέμε ΝΑΙ σε λάθος λύσεις, τόσο μειώνονται οι πιθανότητες να βρούμε τις σωστές.